جنایت عمدی بر جنین

در تحقق یک جنایت عمدی، شرط اصلی، وجود یک انسان زنده است، در خصوص صدق عنوان جنایت عمدی بر جنین هرچند اختلاف نظر وجود دارد، اما اولا به دلیل فقدان تساوی، نمی‌توان چنین عنوانی را بر جنین بار کرد، در ثانی با توجه به لزوم تفسیر به نفع متهم، به نظر می‌رسد نمی‌توان تحت هیچ شرایطی جنایت بر جنین را موجب قصاص دانست، بنابراین جنایات بر جنین در هر یک از دو مرحله قبل از حلول روح یا بعد از آن، موجب قصاص نمی‌باشد.

در قانون

مطابق ماده ۳۰۶ قانون مجازات اسلامی: «جنایت عمدی بر جنین، هر چند پس از حلول روح باشد، موجب قصاص نیست. در این صورت مرتکب علاوه بر پرداخت دیه به مجازات تعزیری مقرر در کتاب پنجم «تعزیرات» محکوم می‌شود. تبصره ـ اگر جنینی زنده متولد شود و دارای قابلیت ادامه حیات باشد و جنایت قبل از تولد، منجر به نقص یا مرگ او پس از تولد شود یا نقص او بعد از تولد باقی بماند قصاص ثابت است.»

در فقه

گروهی از فقها، مجازات جنایت عمدی بر جنین را قصاص نمی‌دانند و بر این باورند که در چنین وضعیتی هنوز شرایط قصاص حاصل نشده‌است، چرا که از جمله شرایط قصاص نفس، انسان زنده بودن مجنی علیه و قدرت او در ادامه دادن حیات به صورت طبیعی است، حال آنکه جنین فاقد چنین ویژگی‌هایی است. البته نظر مشهور آن است که قتل جنین بعد از دمیده شدن روح را باید قتل نفس محسوب کرد.

در رویه قضایی

به موجب نظریه شماره ۲۶۱۰/۷_۱۳۷۷/۷/۱۵ سقط جنین جرم است و مرتکب باید مجازات قانونی را تحمل کند مگر اینکه اقدام به سقط جنین برای نجات مادر ضرورت داشته باشد.