بررسی حقوقی داوری آنلاین در قراردادهای الکترونیکی: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ 8 categories using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
[[رده:مقالات حقوق خصوصی]] | [[رده:مقالات حقوق خصوصی]] | ||
[[رده:مواد قرمز]] | [[رده:مواد قرمز]] | ||
[[رده:مقالات منتشر شده در نشریات]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۸
بررسی حقوقی داوری آنلاین در قراردادهای الکترونیکی نام مقاله ای سمیه بنی یعقوب و عباس کریمی و مرتضی شهبازی نیا بوده که در دوره دوازدهم شماره چهل و سوم (بهار 1398) فصلنامه تحقیقات حقوقی بین المللی منتشر شده است.
چکیده
بخش مهمی از تجارت الکترونیکی، قراردادهای منعقده در این حوزه است، قراردادهایی که بین متعاقدین غایب (یعنی افرادی که به شکل فیزیکی همدیگر را ملاقات نمی‌کنند.) منعقد می‌گردد. بدیهی است همانگونه که بروز اختلاف در یک قرارداد سنتی امری بدیهی است و محتمل‌الوقوع، در قراردادهای الکترونیکی هم امکان بروز اختلاف امری غیر قابل اجتناب است. در اولین نگاه می‌توان گفت دعاوی ناشی از قراردادهای الکترونیکی را می‌توان به وسیله راهکارهای سنتی حل و فصل نمود و صرف الکترونیکی بودن آن مانع آزادی افراد در اقامه نزد دادگاه نمی‌باشد با وجود این در عمل ارتباطی غیر ملموس میان عملیات‌های تجارت الکترونیک و حل و فصل آنلاین اختلافات وجود دارد. حل و فصل اختلافات آنلاین به دلایل اقتصادی و جامعه شناختی روش و وسیله موجهی در این خصوص هستند. حل و فصل اختلاف به صورت آنلاین اجازه می‌دهد تا دعوا از راه دور حل شود بدون اینکه نیاز باشد تا نمایندگان قانونی طرفین دعوا حضور فیزیکی داشته باشند. داوری آنلاین یکی از این روش‌هاست که تشریفات دادرسی الکترونیک ناقص یا کاملی را پیشنهاد می‌کند و داور شخص ثالثی است که از طرفین دعوا عهده دار حل و فصل اختلافشان شده‌است که در پایان فرآیند دادرسی وی رأی را صادر می‌کند
کلیدواژه ها
- داوری آنلاین
- اصل استقلال رویه‌ای
- اصل تناقض(تضاد)
- موافقت‌نامه داوری
- مقر داوری الکترونیک