جایگاه و آثار حقوقی خودتنظیم‌گری پلتفرم‌های دیجیتال: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ 8 categories using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
[[رده:مقالات حقوق خصوصی]] | [[رده:مقالات حقوق خصوصی]] | ||
[[رده:پلتفرم های دیجیتال]] | [[رده:پلتفرم های دیجیتال]] | ||
[[رده:مقالات منتشر شده در نشریات]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۳
جایگاه و آثار حقوقی خودتنظیم‌گری پلتفرم‌های دیجیتال نام مقاله ای از هادی طحان نظیف و محمد رضا علی پور بوده که در شماره ششم دوره سوم (مهر 1401) فصلنامه حقوق فناوری های نوین منتشر شده است.
چکیده
پلتفرم‌های دیجیتال نوعی پیچیده از کسب‌و‌کارهای فعال در حوزۀ اقتصاد دیجیتال است که امروزه در سرتاسر جهان حضور داشته و گاه از نقطه‌ای از جهان به کاربرانی در نقاط دیگر خدمات می‌دهند و واسطۀ تعاملات و ارتباطات اشخاص با یکدیگرند. ازاین‌رو، با اهداف متفاوتی چون کنترل تعاملات کاربران با یکدیگر یا با پلتفرم، به تنظیم‌گری داخلی در حدود پلتفرم می‌پردازند و آن را خودتنظیم‌گری می‌نامند. جایگاه این خودتنظیم‌گری در نظام حقوقی و آثاری که بر اشخاص در شرایط مختلف دارد برای سیاستگذاران و تنظیم‌گران اهمیت دارد که جز با شناخت دقیق ماهیت حقوقی این خودتنظیم‌گری و تعیین حقوق و تکالیف ذی‌نفعان مرتبط با هر پلتفرم قابل بررسی نخواهد بود. در این اثر، با روش توصیفی ـ تحلیلی تلاش شده است، ضمن شناخت پلتفرم‌های دیجیتال، انواع روش‌های اعمال خودتنظیم‌گری از سوی صاحبان آن‌ها بررسی شود تا بتوان به این پرسش پاسخ داد که ماهیت این خودتنظیم‌گری در نظام حقوقی ایران چیست. انواع روش‌های خودتنظیم‌گری را می‌شود توافقی میان کاربران با یکدیگر یا با صاحبان پلتفرم دانست که البته در شرایط گوناگون، بسته‌به نوع اعمال و زیرساخت‌های فنی آن، جایگاه متفاوتی در نظام حقوقی دارد.
کلیدواژه ها
- خودتنظیم‌گری
- حکمرانی پلتفرمی
- تجربۀ کاربری
- شرایط استفاده از خدمات
- داده‌پیام