دیه لب

مواد 607 تا 610 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 در خصوص دیه لب می باشد.

دیه از بین بردن لب

در قانون

ماده 607 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392، برای از بین بردن دو لب، دیه کامل پیش بینی کرده است. گروهی معتقدند مقصود از دیه کامل در این ماده، دیه هر یک از مرد یا زن به تناسب جنسیت مجنی علیه است.

دیه لب بالا را نصف دیه نفس دانسته اند، گروهی نیز دیه لب پایین را معادل دو سوم دیه نفس دانسته اند. بر اساس ماده فوق، از میان بردن هر لب موجب دیه ای معادل پنجاه نفر شتر می باشد.

در فقه

مستند شرعی این ماده را روایاتی از ائمه معصومین (ع) دانسته اند. برخی نیز بر اساس روایتی از امام صادق (ع)، دیه لب بالا را نصف دیه کامل و دیه لب پایین را دو سوم دیه کامل دانسته اند.

با وجود اجماع فقهای امامیه در خصوص کامل بودن دیه دو لب، اما در باب میزان دیه لب بالا و پایین به طور جداگانه اختلاف نظر وجود دارد. در این خصوص، ضمن پذیرش دیه کامل دو لب، میان فقها نظرات مختلفی در باب دیه هر یک از لب های بالا و پایین مطرح شده است:

1- لب پایین، دو سوم دیه و لب بالا، یک سوم دیه کامل دارد.

2- دیه لب پایین، ششصد دینار و لب بالا، چهارصد دینار است.

3- دیه لب بالا، نصف دیه و دیه لب پایین، دو سوم دیه کامل است.

4- گروهی نیز معتقدند احتیاط در این است که برای لب پایین شصت دینار پرداخت شود، اما این نظر چندان مورد توجه قرار نمی گیرد، در واقع این احتیاط را نوعی احتیاط مستحب دانسته اند و بر حسب ظاهر، لزومی بر آن نیست.

گروهی از فقها معتقدند شکافته شدن لب موجب ارش است.

در میان فقهای سنی نیز این دیدگاه وجود دارد که ملاک قاعده در این موارد «تفویت منفعت» است، لذا میزان دیه را نیز باید وابسته به میزان منفعت یا زیبایی دانست که از دست رفته است، بنابراین اگر دو بخش از یک عضو در میزان زیبایی یا منفعت یکسان نباشند، دیه آن ها نیز متفاوت خواهد بود.

جنایت موجب جمع شدن لب

در قانون

برای این جنایت در ماده 608 قانون مجازات اسلامی (1392)، ارش تعیین شده است. این ماده از مصادیق حالتی است که تعیین ارش به نظر حاکم واگذار شده است.

جمع شدن لب و سست شدن آن، با هم تفاوت دارد: در جمع شدن، لب ها همچنان قادر به حرکت هستند، اما در سست شدن لب، توانایی حرکت از بین می رود. برخی بیان نموده اند که اگر جنایتی موجب جمع شدن تمام لب ها شود، باید ارش تعیین شده توسط حاکم پرداخت شود، اما اگر تنها بخشی از لب جمع شود، گروهی معتقدند باید فقط بخشی از این ارش پرداخت گردد. لازم به ذکر است که اگر جنایتی باعث جمع شدن بخشی از لب گردد یا دندان ها را نیز آشکار نکند، به نظر می رسد با توجه به عموم و اطلاق ماده، باید قائل به پرداخت ارش بود، اما گروهی دیگر در خصوص لزوم پرداخت دیه یا ارش در فرضی که دندان ها در اثر جمع شدن لب ها پوشش داده نشوند، اختلاف نظر دارند.

در فقه

به نظر برخی از فقها در جمع شدن لب ها، باید دیه توسط حاکم تعیین شود، اما در این خصوص میان فقها، سه نظر دیگر نیز دیده می شود:

1- خشک شدن و بی حس شدن لب به همراه نمایان شدن دندانها موجب دیه کامل است، چرا که این امر به منزله اتلاف منفعت و نیز از میان رفتن زیبایی چهره است، این نظر را گروهی دارای اشکال دانسته و اظهر را ثبوت ارش بیان نموده اند.

2- جمع شدن لب ها به نحوی که روی دندان ها را نپوشاند و بی حس نیز نشود، موجب ارش است.

3- جمع شدن لب ها اگر به همراه سست شدن باشد، موجب دو ثلث دیه کامل که همان دیه عضو فلج است می شود.

گروهی از فقها معتقدند اگر جنایت منجر به جمع شدن بخشی از لب ها شود ولی منافع را باقی بگذارد، باید دیه توسط حاکم تعیین گردد. همچنین برخی از فقها بیان داشته اند که جنایتی که موجب سست شدن دو لب شود، موجب دو سوم دیه کامل و جنایتی که سبب در هم کشیده شدن دو لب شود نیز موجب ارش است.

دیه فلج ‌کردن لب‌ و دیه قطع لب فلج

پیشینه

در گذشته ماده 393 قانون مجازات اسلامی (مصوب 1370)، در این خصوص وضع شده بود.

در قانون

دیه جنایت موجب سست و فلج شدن هر یک از لب ها و همچنین دیه قطع لب های فلج در ماده ۶۰۹ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲) تعیین شده است.

برخی از حقوقدانان بیان نموده اند که سست شدن لب ها موجب دو ثلث دیه است، چرا که این امر به منزله از بین بردن احساس لب ها و در واقع فلج کردن آن ها می باشد، اما سست شدن یکی از لب های بالا یا پایین موجب دو سوم دیه همان لب یعنی دو سوم نصف دیه است. همچنین اگر بخشی از دیه به طور کامل فلج یا سست شود، میزان دیه با نسبت دیه کل آن که ثلث دیه است، پرداخت می شود. بر این اساس صدمه ای که منجر به سست شدن لب ها می شود را موجب دیه ای معادل 66 نفر شتر دانسته اند. گروهی نیز در خصوص سست شدن لب ها معتقد به پرداخت دیه کامل هستند.

دو سوم دیه کامل را برابر با 666/66 دینار دانسته اند.

در فقه

این حکم را منطبق با نظر مشهور فقها دانسته اند که منطبق بر قاعده کلی مبنی بر لزوم پرداخت دو سوم دیه عضو در فرض فلج شدن آن عضو است، لذا چنانچه به موجب جنایت وارده بر لب ها ، اعصاب آن ها دچار آسیب شده و سست شود، احتیاط آن است که دو سوم دیه پرداخت گردد، همچنین قطع لب فلج نیز موجب پرداخت ثلث دیه می شود. اما گروهی از فقها معتقدند فلج شدن لب ها از آن جایی که موجب از بین رفتن منافع آن ها است، موجب دیه کامل می باشد، این نظر بیشتر منطبق با دیدگاه فقهای قدیمی تر است.

دیه شکافتن لب

پیشینه

در گذشته ماده 395 قانون مجازات اسلامی (مصوب 1370)، در این خصوص وضع شده بود.

در قانون

در حال حاضر، در ماده 610 قانون مجازات اسلامی (1392)، به حکم شکافتن لب ها در دو فرض بهبودی و عدم بهبودی تصریح شده است، این ماده در خصوص شکافتن لب ها وضع شده است و با بریدن آن ها متفاوت است. بر اساس این ماده، چنانچه شکافتن لب، موجب نمایان شدن تمام یا بخشی از دندان ها شود، موجب ثلث دیه کامل است و اگر همین جراحت بهبود یابد، یک پنجم دیه را موجب می شود، لذا شکافتن هر دو لب، موجب یک سوم دیه کامل و شکافتن یک لب و نمایان شدن دندان ها، موجب یک سوم دیه یک لب خواهد بود. گروهی معتقدند نمایان شدن دندان ها در این ماده، موضوعیت نداشته و تنها از باب غلبه بیان شده است. ثلث دیه کامل را معادل 333/33 دینار و خمس آن را معادل 200 دینار دانسته اند، به عبارت دیگر شکافتن یک لب، موجب سی و سه نفر شتر به عنوان دیه می شود.

در فقه

مستند فقهی این حکم را روایتی از امام علی (ع) دانسته اند، گروهی نیز در این خصوص به روایت ظریف استناد کرده اند که بر اساس آن اگر لب بالایی پاره و دندان ها نمایان شده و پس از آن زخم درمان شود، دیه زخم و حکومت دندان معادل خمس دیه لب بوده و در فرض پارگی لب و درمان آن به همراه عیب و نقص، دیه آن معادل یکصد و شصت دینار و دو سوم دینار

می باشد.

برخی از فقها بیان نموده اند که اگر جانی هر دو لب کسی را پاره کند و در اثر این عمل دندان های مجنی علیه ظاهر شوند، باید ثلث دیه را پرداخت نماید، در فرض بهبودی یافتن جراحت نیز باید خمس دیه پرداخت گردد، همچنین دیه پاره شدن هر لب را ثلث و در فرض بهبودی، خمس دیه آن لب دانسته اند.

در رویه قضایی

به موجب رأی وحدت رویه صادره از شعبه 11 دیوان عالی کشور به تاریخ 69/12/18، دیه پارگی لب فوقانی، معادل دو صدم دیه کامله است.