اصل قانونی بودن جرم و مجازات

مطابق اصل قانونی بودن جرایم و مجازات‌ها، دادگاه نمی‌تواند رفتاری را جرم بداند، مگر اینکه در قانون بدان تصریح شده باشد و همچنین نمی‌تواند مجازاتی را اجرا کند مگر آنکه قانون آن را تعیین نموده باشد.

اصل قانونی بودن جرائم و مجازات ها یکی از تضمینات اساسی امنیت قضائی به‌شمار می‌رود که در نظام بین‌المللی مورد استقبال قرار گرفته‌است، به عبارت دیگر برای اینکه جان، مال و حیثیت افراد مورد تعرض قرار نگیرد، عدالت حکم می‌کند که هیچ عملی جرم محسوب نشود مگر اینکه قانون گذار آن را جرم اعلام کرده و برایش مجازات تعیین نموده باشد.

اصول و مواد مرتبط

• اصل ۳۶ قانون اساسی
• اصل ۱۶۹ قانون اساسی
• ماده ۲ قانون مجازات اسلامی
• ماده ۱۲ قانون مجازات اسلامی

پیشینه

• ماده ۲ قانون مجازات عمومی مصوب ۱۳۰۴ بیان می‌داشت هیچ عملی را نمی‌توان جرم دانست مگر آنچه به موجب قانون، جرم شناخته شده باشد.
• ماده ۲ قانون مجازات عمومی مصوب ۱۳۵۲ بیان می‌داشت هر فعل یا ترک فعلی که مطابق قانون قابل مجازات یا مستلزم اقدامات تأمینی و تربیتی باشد جرم محسوب است و هیچ امری را نمی‌توان جرم دانست مگر آنکه به موجب قانون برای آن مجازات و اقدام تأمینی و تربیتی تعیین شده باشد.
• ماده ۲ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۰ بیان می‌داشت هر فعل یا ترک فعلی که در قانون برای آن مجازات تعیین شده باشد، جرم است.

در قانون

در ماده ۲ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، قانونگذار تعریف قانونی از جرم ارائه داده به نحوی که وجود جرم، منوط به تصریح پیشین قانونگذار شده‌است. از این موضوع به عنوان اصل قانونی بودن جرایم و مجازات‌ها یاد می‌شود، این اصل که به عنوان یکی از پایه‌های حقوق کیفری پذیرفته شده دارای دو نتیجه مهم است؛ یکی اصل عطف به ماسبق نشدن قوانین جزایی و دیگری تفسیر مضیق قوانین جزایی.ماده ۱۲ قانون مجازات اسلامی نیز به اصل قانونی بودن مجازات‌ها اشاره می‌کند.

همچنین مطابق اصل ۳۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: «حکم به مجازات و اجراء آن باید تنها از طریق دادگاه صالح و به موجب قانون باشد.»

مقصود از قانون در این اصل، همان مقرراتی است که مطابق قانون اساسی به تصویب مجلس شورای اسلامی می‌رسد، بنابر این منظور از قانون در این اصل، تنها قانون مصوب مجلس شورای اسلامی است.

مطابق نص صریح این اصل، حکم به مجازات و اجرای آن از طریق دادگاه و به موجب قانون است بنابر این غیر از مأموران رسمی دولتی، کسی حق نظارت رسمی بر قانون و اجرای آن را ندارد.

مبنا

از مبانی مهم این اصل، می‌توان به حفظ حقوق مردم، حراست از اصل آزادی، اجرای صحیح عدالت و برابری اشاره کرد.

در فقه

اصل قانونی بودن، نه تنها هیچ مغایرتی با شرع ندارد که حتی در آیات قرآن نیز به این اصل عقلانی اشاره شده‌است؛ از جمله در آیه ۱۵ سوره اسرا آمده که «ما کنّا معذبین حتّی نبعث رسولاً: ما کسی را عذاب نمی‌کنیم؛ مگر آنکه احکام را برای او فرستاده باشیم». حدیث «رفع» و قاعده عقلی «قبح عقاب بلا بیان» از دیگر مستنداتی هستند که جای تردیدی بر پذیرش این اصل باقی نمی‌گذارند.

از آیه ۱۵ سوره نساء، آیه ۴ سوره طلاق، آیه ۱۱۵ سوره توبه، آیه ۵۹ سوره قصص، اصل قانونی بودن جرم و مجازات مستفاد می‌گردد.

همچنین در این رابطه می‌توان به اصل برائت و نص نبوی (ص) «ادروا الحدود بالشبهات ما استطعتم» اشاره کرد.

در رویه قضایی

• اداره حقوقی قوه قضائیه در نظرات متعددی بر اصل قانونی بودن جرائم و مجازات‌ها تأکید دارد، از جمله می‌توان به این موارد اشاره کرد:
• نظریه مشورتی شماره ۷/۶۰۳۷ مورخ ۱۰/۱۲/۱۳۶۲: جرم قابل تعقیب همان است که در قانون پیش‌بینی شده باشد.
• نظریه مشورتی شماره ۷/۲۵۳۰ مورخ ۱۳۷۲/۰۴/۰۷: با سکوت قانونی، قاضی مکلف به صدور حکم برائت است هر چند که عمل مذکور در شرع حرام باشد.
• نظریه مشورتی شماره ۷/۶۳۸۱ مورخ ۱۳۶۹/۱۲/۱۸: اگر برای عملی در قانون مجازاتی مقرر شده باشد جرم است و الا جرم نیست و شق ثالثی ندارد.