ماده ۱۵ قانون تجارت

نسخهٔ تاریخ ‏۱۳ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۴ توسط Javad (بحث | مشارکت‌ها)

ماده ۱۵ قانون تجارت: تخلف از ماده ۶ و ماده ۱۱ مستلزم دویست تا ده هزار ریال جزای نقدی است. این مجازات را محکمه حقوق رأساً و بدون تقاضای مدعی العموم می‌تواند حکم بدهد و اجرای آن مانع اجرای مقررات راجع به تاجر ورشکسته که دفتر مرتب ندارد نخواهد بود.

مواد مرتبط

توضیح واژگان

نکات توضیحی

اگر تاجر در یک دفتر معمولی، مطالبات خود را نوشته باشد؛ به هیچ وجه سندیت ندارد. مضاف بر اینکه قانونگذار مجازاتی را، برای نداشتن دفتر، یا بی ترتیبی، یا هر گونه نقصی در آن، در ماده ۵۴۲ قانون تجارت مقرر نموده و مورد را از موارد احتمال صدور حکم به ورشکستگی، دانسته‌است. مضاف بر اینکه ماده ۱۵ قانون تجارت، جریمه مالی را، برای چنین تاجری مقرر نموده و موجب احتساب علی‌الرأس مالیات نیز می‌باشد.[۶]

نکات توصیفی هوش مصنوعی


  • مجازات تخلف از مواد ۶ و ۱۱: این ماده تخلف از مواد ۶ و ۱۱ قانون تجارت را مستلزم جزای نقدی بین دویست تا ده هزار ریال می‌داند.
  • صلاحیت محاکم حقوقی: محاکم حقوقی می‌توانند به‌طور خودکار (رأساً) و بدون نیاز به تقاضای مدعی‌العموم حکم به این جزای نقدی صادر کنند.
  • اجرای مجازات بدون مانع برای دیگر مقررات: اجرای این جزای نقدی مانع از اجرای مقررات مربوط به تاجر ورشکسته‌ای که دفتر مرتب ندارد، نخواهد بود.
  • سخت‌گیری در نظارت بر ثبت و نظم تجاری: این ماده نشان‌دهنده تأکید قانون‌گذار بر لزوم رعایت مقررات تجاری و نظارت دقیق بر امور تجاری است، چرا که تخلف از آن مستلزم مجازات مالی است.
  • اجرای مجازات بدون نیاز به شاکی خصوصی: این ماده مشخص می‌کند که برای اعمال مجازات، نیاز به شکایت یا تقاضای مدعی‌العموم وجود ندارد و محاکم حقوقی به‌طور مستقل اقدام می‌کنند.
  • ارتباط با دیگر مقررات تجاری: این ماده با اشاره به تاجر ورشکسته‌ای که دفتر مرتب ندارد، به‌طور غیرمستقیم به ارتباط بین مجازات‌ها و دیگر مقررات تجاری نیز اشاره دارد.

رویه‌های قضایی

به موجب دادنامه شماره ۴۸ مورخ ۱/۲۶ /۱۳۲۶ شعبه ۲ دیوان عالی کشور، رسیدگی به امور جزایی، اصولاً از صلاحیت دادگاه جزایی است؛ و ماده ۱۵ قانون تجارت، که اجازه رسیدگی به قسمت جزایی، در مورد نداشتن دفاتر تجارتی به دادگاه حقوقی داده؛ ناظر به جایی است که به امر جزایی، در ضمن رسیدگی به امر حقوقی رسیدگی شود. و منظور از کلمه (رأساً) که در ماده مزبور ذکر شده؛ آن است که احتیاجی به درخواست دادستان ندارد. چنانچه در خود ماده تصریح شده‌است؛ بنابراین رسیدگی به‌طور مستقل در دادگاه حقوقی، در چنین موردی برخلاف قانون خواهد بود.[۷]

منابع

  1. مهدی شهرکی. تحولات کیفرشناسی در قانون جزایی ایران. فصلنامه قانونیار شماره 6 تابستان 1397، 1397.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6656432
  2. نورمحمد صبری. آیین دادرسی کیفری (جلد اول). چاپ 1. مساوات، 1399.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6320480
  3. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد پنجم). چاپ 4. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 341636
  4. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد پنجم). چاپ 4. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 346160
  5. سیدحسین صفایی. دوره مقدماتی حقوق مدنی (جلد دوم) (قواعد عمومی قرادادها). چاپ 9. میزان، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 236328
  6. عبدالرسول دیانی. ادله اثبات دعوا در امور مدنی و کیفری. چاپ 1. تدریس، 1385.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1640116
  7. توفیق عرفانی. اسناد و دعاوی تجاری (جلد سوم). چاپ 1. ققنوس، 1380.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3095616