ماده ۱۰۱۹ قانون مدنی

ماده ۱۰۱۹ قانون مدنی: حکم موت فرضی غایب در موردی صادر می‌شود که از تاریخ آخرین خبری که از حیات او رسیده‌ است مدتی گذشته باشدکه عادتاً چنین شخصی زنده نمی‌ماند.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۱۰۱۸ قانون مدنی
• ماده ۱۰۲۰ قانون مدنی

نکات تفسیری دکترین ماده 1019 قانون مدنی

این ماده، ملاک تعیین مدتی را که با گذشت آن، می‌توان مبادرت به صدور حکم موت فرضی نمود؛ به عرف واگذار نموده‌ است.

سوابق و مستندات فقهی

سوابق و مستندات فقهی

مدتی را که با گذشت آن، می‌توان مبادرت به صدور حکم موت فرضی نمود؛ ۱۰ سال از گذشت آخرین خبری است که از غایب رسیده بود.

در مواردی که مقتضی، استعداد بقا در غایب مفقودالاثر است؛ و تردید شود که رافعی، این مقتضی را از بین برده یا نه؛ بقای غایب استصحاب می‌گردد؛ اما در فرضی که شک در مقتضی باشد؛ نه در وجود رافع، یعنی شک در امکان استعداد بقا بوده باشد؛ در این صورت نمی‌توان حکم به حیات غایب نمود.

نکات توصیفی هوش مصنوعی در ماده 1019 قانون مدنی

1. حکم موت فرضی برای غایب صادر می‌شود.
2. شرط صدور حکم موت فرضی، گذشت زمان مشخصی از آخرین خبر حیات است.
3. مدت زمان باید به گونه‌ای باشد که به‌طور معمول چنین شخصی زنده نمی‌ماند.
4. تمرکز بر عرف و عادت در تعیین مدت زمان لازم برای صدور حکم.
5. مرتبط با وضعیت افرادی که حضور فیزیکی ندارند و خبری از حیاتشان دریافت نمی‌شود.

رویه های قضایی

• به موجب دادنامه شماره ۵۷۹/۸ مورخه ۱۳۶۹/۱۰/۲۳ شعبه هشتم دیوان عالی کشور، حکم فوت فرضی، زمانی صادر می گردد که از تاریخ آخرین خبر از حیات غایب، مدتی گذشته باشد که عادتاً، چنین شخصی زنده نمی‌ماند.
• نظریه شماره ۷/۱۴۰۰/۱۹۷۹ مورخ ۱۴۰۰/۰۱/۰۷ اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره استماع دعوا صدور حکم موت فرضی برای مرتد
• رای شعبه دیوان عدالت اداری دربارهٔ اخراج کارمند مفقودالاثر به دلیل غیبت غیرموجه (شماره دادنامه۹۲۰۹۹۷۰۹۰۵۳۰۰۱۹۸)

مقالات مرتبط

بررسی تعارض مابین اصل حاکمیت اراده و حق طلاق در حقوق خانواده