ماده ۲۵۴ قانون تجارت

ماده ۲۵۴ قانون تجارت: برات به وعده باید روز آخر وعده پرداخته شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۵۳ قانون تجارت
• ماده ۲۵۵ قانون تجارت
• ماده ۲۸۰ قانون تجارت
• ماده ۲۸۱ قانون تجارت
• ماده ۲۸۸ قانون تجارت

توضیح واژگان

• برات: به سندی گفته می‌شود که به موجب آن، امضاکننده از شخص معینی بخواهد که در موعدی مشخص، مبلغی را در وجه شخص ثالث، یا به حواله کرد، یا در وجه حامل تأدیه نماید.

مطالعات تطبیقی

در ماده ۳۸ قانون متحدالشکل ژنو مقرر شده‌است که: «دارنده براتی که در روز معین یا به وعده از تاریخ رویت است باید برات را برای پرداخت در روزی که قابل پرداخت است یا در روز غیر تعطیل که متعاقب آن است ارائه دهد».

نکات تفسیری دکترین ماده 254 قانون تجارت

براتگیر اغلب از این که برات در دست چه کسی است، بی‌اطلاع است و به همین جهت، پرداخت وجه برات در روز وعده بایستی از طرف دارندهٔ برات مورد مطالبه قرار گیرد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 254 قانون تجارت

1. برات باید در پایان مهلت مقرر پرداخت شود.
2. تاریخ پرداخت برات به صورت روز آخر وعده تعیین می‌شود.
3. مهلت پرداخت برات از جمله مواردی است که باید به دقت رعایت شود.
4. این ماده به الزام پرداخت در زمان مقرر تأکید دارد.
5. برات می‌تواند به صورت وعده‌دار صادر شود.

رویه های قضایی

• رای شعبه حقوقی دیوان عالی کشور درباره نحوه مطالبه وجوه اسناد تجاری تضمینی

به موجب نظریه مشورتی مورخ ۱۳۴۹/۰۲/۱۳ اداره حقوقی دادگستری، «بر طبق ماده ۲۵۴ قانون تجارت، که مقرر می‌دارد: (برات به وعده، باید روز آخر وعده پرداخت گردد)؛ متعهد تا آخرین فرصت روز سررسید، حق پرداخت وجه سفته یا برات را دارد و برحسب مستفاد از مواد ۲۸۰، ۲۸۱ و ۲۸۸ قانون تجارت، عدم اعتراض تأدیه، بعد از روز وعده، تا ۱۰ روز باید به عمل آید؛ بنابراین روز وعده یا سررسید، که قانوناً موعد اقدام متعهد است؛ نباید جزء روز مقرر برای اعتراض عدم تأدیه، محسوب شود».