التزام به تادیه معلق

مطابق ماده ۷۲۳ قانون مدنی: «ممکن است کسی در ضمن عقد لازمی به تادیه دین دیگری ملتزم شود. در این صورت تعلیق به التزام، مبطل نیست مثل این که کسی التزام خود را به دین مدیون معلق به عدم تادیه او نماید»، این ماده فرضی را پیش‌بینی می‌کند که دین بر ذمه مدیون اصلی باقی مانده و ضامن پس از عدم تادیه دین توسط مدیون، ملزم به پرداخت می‌شود، همچنین این ماده، در باب شرط ضمن عقد، صریحاً التزام معلق را معتبر شناخته‌است.

مواد مرتبط

• ماده ۷۲۳ قانون مدنی

مصادیق

• زید ملتزم می‌شود که اگر پسرش در فلان تاریخ دین خود را ندهد او به داین بپردازد، این التزام تعهدی است که پس از عدم تادیه فرزند ایجاد می‌شود.

در فقه

شرط ضمن عقد مذکور در این ماده، نه خلاف مقتضای عقد است و نه خلاف کتاب و سنت، بلکه شرط جایزی است که «المومنون عند شروطهم» شامل آن می‌شود و لازم الوفاست و به برکت این شرط، حق رجوع، رابطه طولی پیدا می‌کند و داخل کردن تفریغ ذمه در حقیقت ضمان، معقول نمی‌باشد و ضمان، نفس تعهد و مسئولیت می‌باشد.

در رویه‌ قضایی

• مطابق رای شماره ۱۴۶۰۲ – ۱۳۱۷/۱/۲۴، در صورت التزام به پرداخت معلق به عدم تادیه مدیون، عدم احراز پرداخت دین توسط مدیون و بقای دین کافی برای ملزم دانستن ضامن به تادیه دین بوده و احتیاجی به صدور حکم قبلی بر محکومیت مدیون اصلی در مقابل داین نخواهد داشت.

مقالات مرتبط

• مسئولیت ترتیبی
• امکان‌سنجی بازگشت مجدد دین بر ذمه مدیون
• بررسی فقهی- حقوقی مسئولیت تضامنی در شرکتهای تجاری

جستارهای وابسته

• تعلیق در ضمان
• ضمان