ماده 50 قانون تجارت الکترونیکی

ماده 50 قانون تجارت الکترونیکی: تأمین کنندگان در تبلیغ کالا و خدمات خود نباید مرتکب فعل یا ترک‌فعلی شوند که سبب مشتبه شدن و یا فریب مخاطب از حیث کمیت و کیفیت شود.

مواد مرتبط

• ماده 66 قانون تجارت الکترونیک
• ماده 67 قانون تجارت الکترونیک

توضیح واژگان

تامین کننده: عبارت از شخصی است که بنا به اهلیت تجاری،‌صنفی یا حرفه‌ای فعالیت می‌کند.

کالا: عبارت است از چیزی که ارزش اقتصادی داشته و قابل تقویم به پول باشد.

خدمات: سلسله عملیاتی است که ایجاد ارزش تازه می کند.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

قانونگذار در خصوص جرم نقض قواعد تبلیغ که موضوع ماده 50 قانون تجارت الکترونیک است از عمدی یا غیر عمدی بودن جرم سخنی به میان نیاورده است و بنا بر اصل عمدی بودن جرایم، این جرم را نیز از جرایم عمدی محسوب میکنیم. برای تحقق این جرم وجود انگیزه خاصی شرط نیست و ارتکاب اعمال مادی جرم با هر انگیزه ای که باشد، تاثیری بر تحقق جرم نخواهد داشت. در جرم نقض قواعد تبلیغ در قانون تجارت الکترونیک عمل مرتکب باید در بستر مبادلات تجاری الکترونیک صورت گرفته باشد و شامل تجارت سنتی نمی شود. جرم نقض قواعد تبلیغ در قانون تجارت الکترونیک از جمله جرایم مقید به نتیجه نیست و جرم به صرف ارتکاب عمل مادی محقق می شود.

ماده 50 قانون تجارت الکترونیک حاوی دو ممنوعیت است: اول اینکه تبلیغ کالا و خدمات نباید به گونه ای باشد که موجب اشتباه گرفتن ان ها با کالا یا خدمات مشابه شود. به عبارت دیگر تاجر نباید از عناوین، اسم ها و علامت هایی استفاده کند که متعلق به کالا یا خدمات مشابه دیگر است. ممنوعیت دوم این است که تبلیغ نباید مشتری را از حیث کمیت و کیفیت فریب دهد. به عنوان مثال تاجر نباید وصفی از کالا بکند که ان کالا فاقد ان است.

نکات توضیحی

چنانچه تامین کننده ای که به امر تبلیغ می پردازد و اگاه به ممنوعیت قانونی تبلیغات مضر برای سلامتی افراد فرض می شود، نداند تبلیغی که انجام می دهد موضوعا تبلیغی است که برای افراد مخاطره جانی ایجاد میکند، فاقد سوءنیت تلقی و مجازات نخواهد شد. سوءنیت خاص و انگیزه در تحقق این جرم جایگاهی ندارند.

فعل یا ترک فعل منجر به مشتبه شدن و یا فریب مخاطب در تبلیغ از مصادیق ذکر شده در ماده 50 قانون تجارت الکترونیک است که مواردی مانند بیان غیر شفاف یا غلو امیز یک خصوصیت یا عدم بیان یک خصوصیت در حدی که عرفا سبب مشتبه شدن و فریب مخاطب شود، را در بر میگیرد. به نظر میرسد که ملاک فریب در اینجا شخصی نیست بلکه نوعی است. «مخاطب» طبق بند «ج» ماده 2 قانون تجارت الکترونیک «شخصی است که اصل ساز قصد دارد او «داده پیام» را دریافت کند، اما شامل شخصی که در ارتباط با داده پیام به عنوان واسطه عمل می کند نخواهد شد». اصل ساز نیز وفق بند «ب» همان ماده «منشا اصلی داده پیام است که داده پیام به وسیله او یا از طرف او تولید یا فرستاده می شود، اما شامل شخصی که در خصوص داده پیام به عنوان واسطه عمل می کند نخواهد شد.»

مواد 50، 66، 67 و تبصره ذیل ان در قانون تجارت الکترونیک مصوب 17/10/1382 مجلس شورای اسلامی راجع به کلاهبرداری در قانون تجارت الکترونیک بحث می کنند. براساس ماده 66 چنانچه فردی که قصد کلاهبرداری از طریق اینترنت را دارد در بستر مبادلات الکترونیکی با استفاده از علائم تجاری به صورت نام دامنه «Domain Name» و یا هر نوع نمایش بر خط «on line» علائم تجاری موجب فریب یا مشتبه شدن طرف به اصالت کالا و خدمات شود ولو اینکه منجر به حصول نتیجه نگردد مجرم محسوب و بر طبق ماده 76 همین قانون به مجازات از 1 تا 3 سال حبس و جزای نقدی از بیست میلیون تا یکصد میلیون ریال محکوم می شود. همچنین مطابق ماده 50 این قانون اگر تامین کننده شخصی که بنا به اهلیت تجاری، صنفی یا حرفه ای فعالیت می کند در تبلیغ کالا و خدمات خود مرتکب فعل یا ترک فعلی شود که سبب مشتبه شدن یا فریب مخاطب از حیث کمیت یا کیفیت شود مرتکب جرم گردیده و به موجب ماده 70 همین قانون به پرداخت جزای نقدی از بیست میلیون ریال تا یکصد میلیون ریال محکوم خواهد شد.

مقالات مرتبط

• کشف عنصر «رضــــا» در قـراردادهای «کلیک‌رپ»

• بررسی مقررات ناظر بر تبلیغات الکترونیکی؛ مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و انگلستان