اقرار برای حمل

اقرار برای حمل در صورتی مؤثر است که زنده متولد شود، زیرا در مقرٌله، اهلیت استیفا شرط نیست. گفتنی است از نظر عرف می‌توان کودک آزمایشگاهی را، از لحظه ای که به رحم مادر، انتقال پیدا می‌کند؛ حمل محسوب نمود.

مواد مرتبط

• ماده ۱۲۷۰ قانون مدنی

مصادیق

• اگر شخصی اقرار نماید که به میت، مبلغی بدهکار بوده؛ و ورثه مقرٌله، پنج تن باشند؛ که یکی از آنان، حمل است؛ در این صورت اقرار، نسبت به چهار تن از ورثه، نافذ بوده؛ و نسبت به حمل، منوط است به زنده متولد شدن او.

شرایط

مقرٌبه، حق است، پس مقرٌله باید بتواند آن را تملک نماید، بنابراین مقرٌله باید موجود بوده؛ یعنی به دنیا آمده باشد، و اقرار به نفع شخصی که هنوز، نطفه او تشکیل نشده؛ صحیح نیست، همچنین اگر از زمان اقرار به نفع حمل، تا وقتی که او متولد می‌گردد؛ مدتی بیش از حداکثر ایام بارداری سپری شده باشد؛ چنین اقراری، باطل است.

شرایط مربوط به مقرٌله، جزء ارکان اقرار نیست؛ بلکه شرط نفوذ آن است؛ بنابراین مقرٌ له باید موجود، معلوم، و دارای اهلیت باشد.

در فقه

• اقرار برای حمل، به شرطی مؤثر است که زنده متولد شود، در این صورت مالکیت حمل، از لحظه تولد شروع گردیده؛ ولی پیش از ولادت نیز، مانع مالکیت دیگران می‌گردد.

• اقرار برای حمل، صحیح است؛ خواه به صورت مطلق باشد؛ یا اینکه اقرار به ارث و وصیت صورت گیرد.

• اگر شخصی اقرار نماید که به حمل، مبلغی را بدهکار است؛ چنین اقراری صحیح است؛ خواه مقر، سبب دین را بیان نموده؛ مثلاً به موجب ارث یا وصیت، چنین دینی به وجود آمده باشد؛ و خواه سبب آن را بیان ننموده باشد.

جستارهای وابسته

• ادله اثبات دعوی

• اقرار
• حمل