اثر ابتلای والدین به بیماری‌های جسمی (مسری و صعب‌العلاج) بر حضانت کودک
اثر ابتلای والدین به بیماری‌های جسمی (مسری و صعب‌العلاج) بر حضانت کودک نام مقاله ای است از امیر بارانی بیرانوند، زکیه فلاح، عبدالله مختاری که در شماره هفتاد و چهار، دوره بیست و ششم (بهار و تابستان ۱۴۰۰) دوفصلنامه فقه و حقوق خانواده (ندای صادق) منتشر شده‌است.
چکیده
جایگاه خانواده در سرپرستی و صیانت کودکان غیرقابل انکار است. گاهی بنیان خانواده به عللی رو به سستی می‌گراید و بنای آن در هم می‌ریزد و سبب می‌گردد خانواده کارآمدی خود را از دست بدهد. در این وضعیت، حضانت فرزندان یکی از مهم‌ترین مسائلی است که جلوه می‌نماید. در مواقعی، نگهدارنده از حق حضانت خود منع می‌شود. یکی از مهم‌ترین مواردی که بر حضانت اثر می‌گذارد، رخداد بیماری و مرض است. اکثر فقهای اسلامی بیماری‌های مزمن و صعب العلاج را موجب سقوط حضانت نمی‌دانند؛ البته این درصورتی است که بیمار بتواند وظایف مربوط به سرپرستی طفل را ازطریق نایب انجام دهد. به طور کلی، می‌توان گفت اگر با بیماری مسری سرپرست، صحت جسمانی طفل در معرض خطر قرار بگیرد، حق حضانت وی ساقط می‌شود؛ اما اگر وی بتواند از سرایت بیماری به طفل جلوگیری کند و ازطریق مباشر، امور و مصالح مربوط به نگهداری و تربیت او را انجام دهد (به تعبیر دیگر، بیشتر جنبه مشورتی و مدیریتی داشته باشد)، اصل، بقای حضانت اوست.
کلیدواژه‌ها
- بیماری
- مرض
- روحی
- جسمی
- والدین
- حضانت