اثر ارتباط دعاوی مدنی بر سرایت شکایت پذیری آرا در ایران و فرانسه با تأکید بر رویه قضایی

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

اثر ارتباط دعاوی مدنی بر سرایت شکایت پذیری آرا در ایران و فرانسه با تأکید بر رویه قضایی نام مقاله ای از مهدی حسن زاده و بدیع فتحی بوده که در شماره بیست و پنجم دوره هفتم (زمستان 1397) فصلنامه علمی پژوهش حقوق خصوصی منتشر شده است.

چکیده

ارتباط دعاوی موجب پیوند و وابستگی آیینی میان آنها میشود، این وابستگی گاهی آنقدر شدید است که »ضرورت« دارد دعاوی در همه مراحل دادرسی با یکدیگر و بهعنوان یک کل مورد رسیدگی قرار گیرند و تجزیه آنها کابوس تعارض آراء و عدم امکان اجرای آرای متعارض را پیش میآورد. بی توجهی به این مسئله هنگامی که راهکارهای نظام حقوقی یک کشور برای کاهش صدور آرای متعارض و یا در صورت صدور، راهکارهای الغای یک رای، ناقص و ناکارآمد باشد تا حد بحران دادرسی و جلوه یافتن دستگاه قضایی به عنوان معضل پیش میرود. از همین رو، لازم است به مطالعه دقیق این پرسش پرداخته شود که اگر یکی از دعاوی مرتبط قابل شکایت و دیگری غیرقابل شکایت باشد، این شکایت موجب سرایت به رای غیرقابل شکایت دعوای دیگر هم میشود یا خیر؟ در فرانسه ماده 93 ق.آ.د.م در دعاوی طاری به این مسئله پاسخ مثبت داده است و در سایر دعاوی مرتبط از طریق تجزیه ناپذیری دعاوی مسئله را حل کرده اند. قانون ایران دراینباره ساکت است و به نظر میرسد در صورت »ارتباط کامل«، دعاوی در مراحل بعدی دادرسی، غیرقابل تجزیه هستند و الزام قانونی برای »رسیدگی همزمان« به پرونده های مرتبط، شامل همه مراحل دادرسی میشود. لذا شکایت از یک رای بر رای دیگر نیز اثر میگذارد.

کلیدواژه ها

  • دعوای طاری
  • ارتباط کامل
  • ارتباط کافی
  • تجزیه ناپذیری دعاوی
  • شکایت از آرا

مواد مرتبط

برگرفته از «https://wikihoghoogh.net/w/index.php?title=اثر_ارتباط_دعاوی_مدنی_بر_سرایت_شکایت_پذیری_آرا_در_ایران_و_فرانسه_با_تأکید_بر_رویه_قضایی&oldid=222826»