رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره اذن همسایه برای صدور پروانه پلاک افرازی
 | |
| شماره دادنامه | ۹۲۰۹۹۷۰۹۰۳۰۰۱۱۰۶ |
|---|---|
| تاریخ دادنامه | ۱۳۹۲/۰۴/۱۵ |
| نوع رأی | رأی شعبه |
| نوع مرجع | شعبه دیوان عدالت اداری |
| گروه رأی | اداری |
| موضوع | اذن همسایه برای صدور پروانه پلاک افرازی |
رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره اذن همسایه برای صدور پروانه پلاک افرازی: در صدور پروانه برای پلاکهای افرازی، نیازی به اذن همسایه مجاور نیست، زیرا تصمیم راجع به یک پلاک، به پلاک دیگر تسری ندارد.
رأی شعبه دیوان عدالت اداری
آقای (ع.ع.) مدعی شده شهرداری حدود ۲۰ سال قبل بدون اذن وی بر خلاف مادتین ۱۱۸ و ۱۱۹ قانون آیین دادرسی مدنی و افراز و تفکیک برای ملک همجوار با دیوار مشترک اجازه ساخت داده، اکنون که قصد اخذ مجوز احداث بنا دارد، رضایت همسایه را شرط کرده و لذا او را مغبون کرده، چرا که اگر همسایه ساخت و ساز نمی کرد باید دو پلاک که قبلا یک پلاک بوده را تجمیع می نمودیم و پارکینگ را هم تأمین می کردیم و مزاحمت هم برای همسایه ها به وجود نمی آوردیم. علی هذا درخواست تصدیق خسارت را خواسته است. شهرداری طی لایحه شماره ... اعلام داشته: اولا در پلاک های افرازی و جدا از هم (جهت ساخت) نیازی به اذن همسایه مجاور نیست. ثانیا تصمیم راجع به یک پلاک به پلاک دیگر تسری ندارد. ثالثا خسارت وارده از ناحیه همسایه قابل طرح در محاکم عمومی دادگستری است و خارج از مصادیق ماده ۱۳ قانون دیوان عدالت اداری است. رابعا شاکی گفته مشروط نمودن رضایت همجوار جهت صدور مجوز ساخت ۱۰۰% سطح اشغال از سوی شهرداری برای وی خسارت بوده، در حالی که دلیلی جهت ورود خسارت از سوی شهرداری ارائه نکرده [است]. خامسا طبق ضوابط و مقررات شهرسازی و طرح تفصیلی و جامع شهر تهران، احداث بنا در ۶۰% سطح اشغال امکان پذیر است و خواسته شاکی مبنی بر مجوز ساخت ۱۰۰% خلاف ضوابط است. سادسا شاکی منفعت خود را در ضرر به دیگران قرار داده که با قاعده لاضرر در تضاد است. سابعا خواسته شاکی خسارت عدم النفع است و طبق ماده ۵۱۵ قانون آیین دادرسی مدنی قابل مطالبه نیست. علی هذا شکایت غیر وارد تشخیص، حکم به رد آن صادر می گردد. رأی صادره قطعی است.
رئیس شعبه ۳۰ دیوان عدالت اداری مستشار شعبه
محمدی شریفی
مواد مرتبط
- ماده ۱۳ قانون دیوان عدالت اداری مصوب ۱۳۸۵
- ماده ۱۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۱۱۹ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۵۱۵ قانون آیین دادرسی مدنی