سمت

سِمَت در لغت، به معنای نشان و علامت و در اصطلاح عبارت است از: شغل یا مقام رسمی. سمت، عبارت است از عنوانی که کسی اعم از خواهان یا خوانده به آن عنوان در دعوایی وارد و یا در معاملات، طرف معامله قرار می‌گیرند. به عبارت دیگر، سمت در حقوق عبارت است از عنوانی که شخص تحت آن اقامه دعوا می‌کند یا به دعوای دیگری پاسخ می‌دهد که بر دو گونه است یا شخص به عنوان اصیل یعنی کسی که در دعوی ذینفع است دخالت می‌کند یا به عنوان نمایندگی از طرف ذینفع می‌باشد. یکی از شرایط اقامه دعوی، ذی‌نفع بودن خواهان است اما در هیچ‌یک از مواد قانون به این مطلب اشاره نشده که اگر خواهان اصیل اساساً در دعوی سمتی نداشته باشد چه می‌توان کرد شاید بتوان گفت مفهوم نفع و سمت در یکدیگر مستتر است. بنا بر نظر عده‌ای نیز، سمت به سه صورت قابل تصور است: اصالت، قائم مقامی و نمایندگی.

مواد مرتبط

• ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 85 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 105 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 338 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 342 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 350 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 381 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 382 قانون آیین دادرسی مدنی