ماده 2 قانون نظام جامع آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی

ماده ۲ قانون نظام جامع آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی: اصطلاحات به کار رفته در این قانون دارای معانی مشروح زیر می باشند:

۱– آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی: کسب نگرشها، مهارت های عملی، فهم و دانش مرتبط با حِرف و مشاغل بخشهای گوناگون اقتصادی و اجتماعی به همراه آموزش و تربیت عمومی است.

۲– نظام آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی: مجموعه ای از اجزاء و زیرنظامها شامل قوانین و مقررات، مدیریت و برنامه ریزی، نیروی انسانی، پژوهش و ارزشیابی است که به صورت یکپارچه اهداف این قانون را در کشور اجراء می نماید.

۳– چهارچوب صلاحیت حرفه ای: چهارچوبی است که بر اساس شاخصهای توافق شده، صلاحیت ها، مدارک و گواهینامه ها را در سطوح و انواع مختلف به صورتی منسجم به هم ارتباط می دهد. همچنین مهارت و تجربه نیز در کنار دانش ارزشیابی می شوند. در این چهارچوب زمان و مکان یادگیری ارزش نسبتا کمتری دارا است.

تبصره– منظور از شاخصهای توافق شده سطوح صلاحیت و توسعه حرفه ای ملی است که مورد توافق ذی نفعان اقتصادی، ارائه کنندگان آموزشهای فنی و حرفه ای، کارشناسان خبره و نظام آموزشی باشد و توسط شورای عالی یا تحت نظر این نهاد تدوین خواهد شد.

۴– شورای عالی آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی: نهادی است ملی که وظیفه هماهنگی در سیاست گذاری و مدیریت در برنامه ریزی نظام آموزش و تربیت فنی و حرفه ای و مهارتی کشور را برعهده دارد .

۵– مرکز سنجش آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی و تعیین صلاحیت های حرفه ای: مرکزی است وابسته به شورای عالی که برای سنجش و ارزشیابی آموزش های موضوع این قانون و تعیین صلاحیت حرفه ای نیروی کار در سطح ملی و منطقه ای (استانی) ایجاد و تجهیز شده است.

۶– جامعه هدف در آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی: دستگاههای حاکمیتی، مردم، بنگاهها و مراکز تولیدی و خدماتی بخشهای صنعت، خدمات، کشاورزی دولتی و غیردولتی، اتحادیه ها، صنوف و تعاونی ها هستند، که از شایستگی ها و مهارت های ایجادشده ناشی از این آموزش ها بهره مند می شوند.

۷– دستگاههای مجری آموزش و تربیت فنی، حرفه ای و مهارتی: تمام ارائه دهندگان دولتی، غیردولتی، تعاونی ها و بنگاههای اقتصادی در قلمرو این آموزش ها، که ارائه دهنده آموزش های رسمی و غیررسمی و سازمان نایافته هستند.

۸– آموزش و تربیت فنی و حرفه ای و مهارتی رسمی: آموزشی است که جهت کسب شایستگی های حرفه ای و شغلی از دوره متوسطه نظام آموزشی و بالاتر توسط وزارت آموزش و پرورش و مؤسسات آموزش عالی از قبیل دانشگاه فنی و حرفه ای، دانشگاه جامع علمی کاربردی و دانشگاه آزاد اسلامی ارائه و به أخذ مدرک تحصیلی و حرفه ای مربوط منجر می شود. اتمام موفقیت آمیز هر سطح به همراه تجارب واقعی دنیای کار مجوز ورود به سطح بعدی آموزش ها است.

۹– آموزش و تربیت فنی و حرفه ای و مهارتی غیررسمی: آموزشی است که در خارج از نظام آموزشی رسمی طبق برنامه ای مشخص ارائه و به أخذ گواهینامه شایستگی و صلاحیت شغلی می انجامد. این آموزش ها توسط سازمان آموزش فنی و حرفه ای، دستگاههای اجرائی و بنگاههای اقتصادی ارائه می شود. نوع دیگر این آموزش ها به صورت فردی و سازمان نایافته جهت توسعه شایستگی ها و صلاحیت های شغلی و حرفه ای صورت می پذیرد. هر دو نوع این آموزش ها قابل ارزشیابی و همسطح سازی با آموزش های رسمی می باشد.

۱۰– واحد حرفه: مجموعه ای از حرفه ها در سطح صلاحیت ملی است. حرفه نیز مجموعه ای از مشاغل است که شباهت معقولی از نظر کارها، دانش، مهارت و نگرشهای موردنیاز دارد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی