ماده 9 قانون تجدیدنظر آرای دادگاهها مصوب 1361
 | این ماده به موجب قوانین لاحق نسخ شده است. |
ماده ۹ قانون تجدیدنظر آرای دادگاهها مصوب ۱۳۶۱: علاوه بر موارد مذکور در ماده ۸ آرای زیر نیز قابل تجدیدنظر می باشد تا چنانچه مرجع تجدیدنظر پس از رسیدگی پی به اشتباه بین حکم و یا عدم صلاحیت دادگاه ببرد، رأی را نقض و رسیدگی مجدد نماید.
۱ – در امور مدنی:
الف – حکمی که خواسته آن از یک میلیون ریال متجاوز باشد.
ب – حکمی که مستند به اقرار خوانده در دادگاه نباشد.
ج – حکمی که مستند به رأی یک یا چند نفر کارشناس که طرفین کتبا رأی آنان را قاطع دعوی قرار داده باشند، نباشد.
د – طرفین دعوی کتبا حق تجدیدنظرخواهی خود را ساقط نکرده باشند.
ه– – حکم راجع به متفرعات دعوی، در صورتیکه حکم راجع به اصل دعوی قابل تجدیدنظر باشد.
۲ – در امور کیفری:
الف – اعدام
ب – حدود، قصاص نفس و اطراف
ج – دیه بیش از خمس دیه کامل
د – ضبط و مصادره اموال
ه– – در صورتیکه حداکثر مجازات قانونی جرم بیش از ششماه حبس یا شلاق بیش از یک میلیون ریال جزای نقدی باشد.
۳ – آراء دادگاه مدنی خاص:
الف – آراء راجع به نکاح و طلاق و فسخ نکاح و مهر.
ب – آراء راجع به نسب و وصیت و وصایت و وقف و ثلث و حبس تولیت.
ج – حکم راجع به حجر و رفع حجر.
۴ – قرارهای زیر در صورتیکه حکم راجع به اصل دعوی قابل تجدیدنظر باشد:
الف – قرار ابطال دادخواست یا رد دادخواست که از دادگاه صادر شود.
ب – قرار رد دعوی یا عدم استماع دعوی.
ج – قرار سقوط دعوی.
د – قرار عدم اهلیت یکی از طرفین دعوی.
تبصره – احکامی که در مرحله تجدیدنظر صادر می شود (به جز در خصوص رأی اصراری) قابل تجدیدنظر مجدد نیست.