ماده ۱۸۰ قانون مجازات اسلامی

شهادت اشخاص غیرعادی، مانند فراموشکار و ساهی به عنوان شهادت شرعی معتبر نیست مگر آن که قاضی به عدم فراموشی، سهو و امثال آن در مورد شهادت علم داشته باشد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

شهادت افراد مبتلا به سهل انگاری و فراموشی در عرف معتبر نیست.اما ممکن است قاضی به چنین شهادت هایی علم پیدا کند در این حالت شهادت معتبر خواهد بود.درمورد شخص سفیه تصریحی برای ممنوعیت شهادت وجود ندارد.بنابراین شهادت این دست افراد از شهادت های صحیح به حساب می آید.به علاوه فقها در مورد اعتبار شهادت اشخاص غیرعادی مانند مست،ابله،کودن و یا شخصی که زیاد دچار فراموشی میشود اختلاف نظر دارند.ولی گرایش غالب به سوی ممنوعیت شهادت این افراد است.گفتنی است وجود عیوبی مانند فراموشکاری و اشتباه و...در شاهد اماره بر عدم صحت شهادت است و وصف یقینی بودن شهادت را از بین میبرد.

بنابراین شهادت افراد غیرعادی به عنوان شهادت شرعی فاقد اعتبار است مگر برای قاضی علم حاصل شود که در موردی که درباره آن شهادت میدهند،دچار خطا و فراموشی نشده اند.در این ماده تنها دو مصداق برای افراد غیرعادی ذکر شده است و هرگاه قاضی تشخصی دهد شاهد تمام شرایط موضوع ماده 177 قانون مجازات اسلامی را دارا میباشد اما مانند افراد متعارف نیست و در مورد شهادت دقت کافی ندارد،شهادت این دست اشخاص فاقد اعتبار به عنوان شهادت شرعی است.