انصراف

انصراف عبارت است از قطع علاقه، استنکاف، دست برداشتن، رها کردن ادعا، صرف‌نظر کردن از حق، عدم بهره‌گیری از امتیاز و حق تقدم یا هر فرصتی که شخص می‌تواند از کاستی‌ها یا بی‌نظمی یا از هر خطای دیگر بیشترین بهره را ببرد.

در تعریف انصراف می‌توان گفت:«انصراف از قواعد عمومی قراردادها و به معنی رها کردن و دست کشیدن از حق معین به طور ارادی و اختیاری است که در حقوق دینی به اسقاط و در حقوق عینی به اعراض شهرت دارد». همچنین، اینطور بیان شده‌است که انصراف با هر گونه رفتاری که بتوان از آن دست برداشتن از حق را استنباط کرد، تحقق می‌یابد. از جمله زمانی که کسی حق دارد انجام چیزی را بخواهد؛ لیکن از خواستن آن صرف‌نظر کند.

رویه قضایی

• نظریه شماره 7/1402/32 مورخ 1402/02/30 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره ماده ۱۲ قانون اصلاح بعضی از مواد قانونی آیین دادرسی مدنی آن مصوب ۱۳۴۷

مواد مرتبط

• ماده ۵ قانون داوری تجاری بین‌المللی

انواع

انصراف بر دو قسم است:

1. انصراف صریح: یعنی ارادی و عمدی بودن ترک حق معین.
2. انصراف ضمنی: انصراف وقتی ضمنی است که از یک طرف در برابر طرف دیگر سلسله رفتاری سرزند که دلالت بر قصد او به رها کردن حق یا دست برداشتن از امتیاز استحقاقی اوست، یا رفتاری که معارض با قصد کسب مشروع حق باشد نه معارض با اسقاط آن، مشروط بر این که طرف مقابل با فعل او ترغیب به انجام آن عمل شود و معتقد گردد که انصراف صورت گرفته است.