شرکت نسبی

ماده ۱۸۳ قانون تجارت بیان می‌دارد:«شرکت نسبی شرکتی است که برای امور تجارتی در تحت اسم مخصوصی بین دو یا چند نفر تشکیل و مسئولیت هر یک از شرکاء به نسبت سرمایه‌ای است که در شرکت گذاشته».

مواد مرتبط

• ماده ۱۸۳ تا ۱۸۹ قانون تجارت

اسم شرکت نسبی

«در اسم شرکت نسبی عبارت (شرکت نسبی) و لااقل اسم یک نفر از شرکاء باید ذکر شود. در صورتی که اسم شرکت مشتمل بر اسامی تمام شرکاء نباشد بعد از اسم شریک یا شرکایی که ذکر شده عبارتی از قبیل «و شرکاء» و «برادران» ضروری است». در این خصوص، شایان ذکر است که نام شرکت‌های تضامنی و نسبی، باید به گونه‌ای انتخاب گردد که برای اشخاص ثالث، تداعی‌گر وصف اصلی شرکت‌های مزبور، یعنی شخصی بودن آن‌ها باشد. برخلاف دیگر شرکت‌ها، نام شرکت‌های تضامنی و نسبی، از دو بخش تشکیل شده؛ که بخش اول، عبارت است از اسم مخصوص شرکت و بخش دوم، نام یک یا چند تن از شرکا است که به دنبال اسم مخصوص شرکت می‌آید و ممکن است با پسوندی نظیر «... یا برادران» و … همراه باشد. لزوم ذکر نام شرکا، به عنوان جزئی از نام شرکت، بیانگر جایگاه شخصی شرکا، در شرکت تضامنی و نسبی بوده و نیز، پیوند میان موجودیت شرکت و اعتبار شرکا را نشان می‌دهد.

مسئولیت شرکای شرکت نسبی

شرکت نسبی از هر جهت، شبیه شرکت تضامنی است. تنها تفاوتی که بین این دو شرکت وجود دارد؛ این است که در شرکت نسبی، مسئولیت شرکا، به نسبت آورده آنان تعیین می‌گردد. به عبارت دیگر، در شرکت‌های نسبی، هر شریکی به نسبت سهم الشرکه خویش، مسئول وصول طلب شخص ثالث می‌باشد. در ماده ۱۸۶ قانون تجارت، صراحتاً مقرر شده است که:«اگر دارایی شرکت نسبی برای تأدیه تمام قروض شرکت کافی نباشد هر یک از شرکاء به نسبت سرمایه که در شرکت داشته مسئول تأدیه قروض شرکت است». همچنین، ماده ۱۸۷ قانون تجارت نیز بیان می‌دارد:«مادام که شرکت نسبی منحل نشده مطالبهٔ قروض آن باید از خود شرکت به عمل آید فقط پس از انحلال طلبکاران می‌توانید با رعایت ماده فوق به فرد فرد شرکاء مراجعه کنند».