جایگاه حسن نیّت در عقد وکالت
جایگاه حسن نیّت در عقد وکالت نام مقاله ای از سید ابوالقاسم نقیبی و ابراهیم تقی زاده و مرتضی شهبازی نیا و عباس باقری است که در شماره سوم (شهریور ۱۳۹۲) دوفصلنامه علمی دانش حقوق مدنی منتشر شده است.
چکیده
حسن نیّت عبارت است از انجام وظایفی که هر یک از طرفین قرارداد یا اشخاص مرتبط با آن، انتظار دارند طرف دیگر قرارداد بصورت صادقانه، منصفانه و معقولانه به آن پایبند باشد و برای رعایت حقوق و منافع طرف مقابل بکوشد و از هر گونه سوء نیّت و فریبکاری بپرهیزد.
مواد 667 ، 680 قانون مدنی و 399 قانون تجارت نشان دهندة توجه قانونگذار ایران به اصل حسن نیّت است.یکی از رهیافت های مطالعه اصل حسن نیّت در فقه امامیه و حقوق مدنی عقد وکالت است. وکالت عقدی است که بموجب آن،یکی از طرفین، دیگری را برای انجام امری به جای خود برمی گزیند، مقتضای وکالت- به عنوان یک عقد نیابتی- نیازمند رعایت حداکثر حسن نیّت از جانب وکیل و موکل است. در نتیجه می توان عقودی که وکیل، بر خلاف حسن نیّت منعقد می سازد را غیرنافذ دانست. با این وجود، لزوم رعایت حسن نیّت یک تکلیف طرفینی است که هم وکیل وهم موکل ملزم به رعایت آن وحمایت از طرفِ ثالث با حسن نیت در وکالت ظاهری می باشند.
کلیدواژه ها
- حسن نیت
- عقد وکالت
- عقد نیابتی
- وکیل
- موکل
- وکالت ظاهری
مواد مرتبط
- ماده ۶۶۷ قانون مدنی
- ماده ۶۸۰ قانون مدنی
- ماده ۳۹۹ قانون تجارت
- ماده ۱۳۳ لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت
- ماده ۳۰ قانون وکالت
- ماده ۳۷ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۳۸ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۳۳۷ قانون تجارت
- ماده ۳۴۹ قانون تجارت
- ماده ۳۶۱ قانون تجارت
- ماده ۳۶۲ قانون تجارت
- ماده ۳۷۰ قانون تجارت
- ماده ۳ قانون کار