سازش

سازش هم در معنای یک روش حل اختلاف به کار می‌رود و هم به عنوان یک قرارداد جهت حل و فصل دعاوی به کار می‌رود. همچنین، اینطور بیان شده است که سازش به مفهوم تراضی طرفین دعوی بر فیصلهٔ نزاع معین در دادگاه و با دخالت دادرسی می‌باشد.

مواد مرتبط

• ماده ۱۷۸ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۸ قانون داوری تجاری بین‌المللی

انواع سازش

ماده ۱۸۰ قانون آیین دادرسی مدنی بیان می‌دارد:«سازش بین طرفین یا در دفتر اسناد رسمی واقع می‌شود یا در دادگاه و نیز ممکن است در خارج از دادگاه واقع شده و سازش نامه غیررسمی باشد». منظور از سازش در دادگاه این است که طرفین دعوی قبل از صدور حکم، نسبت به موضوع مورد اختلاف، به توافق برسند و از دادگاه بخواهند به جای صدور حکم، توافق آنان را به صورت گزارش اصلاحی تنظیم نماید.

سازش در داوری

چنین بیان شده‌است که سازش و میانجی‌گری هفت مرحله دارد:

1. معرفی و ایجاد اعتماد بین طرفین،
2. تشخیص مسائل مورد اختلاف و جدا کردن آن از سایر مسائل موجود میان طرفین،
3. خلاقیت در ارائهٔ پیشنهادات و گزینه‌های گوناگون جهت حل و فصل اختلاف،
4. انجام مذاکرات و اتخاذ تصمیم،
5. تهیهٔ پیش‌نویس سازش‌نامه،
6. تعیین تکلیف پرونده در مراجع داوری یا قضایی،
7. اجرا، بررسی و اصلاح سازش‌نامه.

چنانچه متعهد به اختیار تعهدات ناشی از سازش را اجرا نکند، این امکان برای متعهدله فراهم است که از طریق اجرای آرای داوری، الزام متعهد را از دادگاه صالح تقاضا نماید.

موارد ذیل در خصوص سازش در داوری، حائز اهمیت است:

اولاً، باید توجه داشت که بر خلاف داوری، قواعد چندانی در خصوص سازش در روابط بین‌المللی، وجود ندارد.

ثانیاً، برخی از حقوقدانان بر این باورند که وظیفهٔ ابتدایی داور یا داوران، تشویق طرف‌های اختلاف به سازش است. چراکه، منافع طرفین این است که در زمان و هزینه صرفه‌جویی کنند.

ثالثاً، چنانچه داور تلاش کرده‌است که طرف‌ها را سازش دهد، لیکن مؤثر نبوده‌است، شایسته‌است که در رأی ذکر گردد.

رأی سازشی

شایان ذکر است که رأی سازشی، اختلاف را سریع‌تر و طبق خواست طرفین حل می‌کند و هزینهٔ کمتری دارد. اجزای رأی سازشی از قرار ذیل است:

1. مشخصات طرف‌ها و وکلایشان،
2. مشخصات داور یا داوران،
3. نام سازمان داوری (چنانچه داوری سازمانی باشد)،
4. توافق طرف‌ها،
5. محل و تاریخ صدور رأی،
6. صلاحیت داور یا سازمان داوری،
7. قسمت اجرایی رأی،
8. امضای رأی.