سردستگی گروه مجرمانه سازمان یافته در جرایم تعزیری
سردستگی گروه مجرمانه سازمان یافته در جرایم تعزیری نام مقاله ای از محمود حبیبی تبار و احمد حاجی ده آبادی بوده که در دوره سیزدهم شماره چهل و هشتم (تابستان 1399) بوده که در فصلنامه تحقیقات حقوقی بین المللی منتشر شده است.
چکیده
قانونگذار در ماده 130ق.م.ا مصوب 92 چهار مصداق تشکیل، طراحی، سازمان دهی و اداره کردن گروه مجرمانه را تحت عنوان واحد سردستگی گروه مجرمانه جرم انگاری کرده و در جرایم تعزیری، مجازات سردسته را حداکثر مجازات شدیدترین جرمی دانسته که اعضای گروه درراستای اهداف آن گروه مرتکب می شوند. اما اینکه ماهیت سردستگی چیست و آیا مصادیقی که قانونگذار آنها را تحت عنوان واحد سردستگی جرم انگاری کرده ماهیت واحد دارند یا خیر و نیز این مساله که تعیین مجازات واحد برای سردسته گروه مجرمانه در هر یک از این مصادیق تا چه حد قابل دفاع می باشد، از جمله مسائلی هستند که تا کنون پاسخ روشنی به آنها داده نشده است. نگارنده با کنکاش در ماهیت سردستگی گروه مجرمانه معتقد است اداره کردن گروه مجرمانه ماهیتا فاعلیت معنوی در ارتکاب جرم بوده و در نتیجه جرایم تعزیری ارتکابی توسط اعضا به سردسته مستند می شود حال آنکه سایر مصادیق سردستگی ماهیتا معاونت در جرم محسوب شده و جرایم ارتکابی به سردسته قابل استناد نیست.
کلیدواژه ها
- معاونت
- سردستگی
- فاعلیت معنوی
- استناد جرم
مواد مرتبط
- ماده 2 قانون مجازات اسلامی
- ماده 69 قانون مجازات اسلامی
- ماده 125 قانون مجازات اسلامی
- ماده 126 قانون مجازات اسلامی
- ماده 130 قانون مجازات اسلامی
- ماده 134 قانون مجازات اسلامی
- ماده 494 قانون مجازات اسلامی
- ماده 506 قانون مجازات اسلامی
- ماده 498 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)
- ماده 610 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)
- ماده 611 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)
- ماده 621 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)
- ماده 1 قانون کاهش مجازات حبس تعزیری
- ماده 49 قانون ثبت احوال