شرط بی فایده

شرطی که حداقل برای یکی از متعاقدین، دارای منفعت نباشد؛ بیهوده و سفهی خواهد بود.[۱] شرط بی فایده در ماده ۲۳۲ قانون مدنی مورد پیش بینی قرار گرفته است و به موجب آن، شروط مفصله ذیل باطل است ولی مفسد عقد نیست:

  1. شرطی که انجام آن غیرمقدور باشد.
  2. شرطی که در آن نفع و فایده نباشد.
  3. شرطی که نامشروع باشد.[۲]

مواد مرتبط

کتب مرتبط

جستارهای وابسته

منابع

  1. محمد بروجردی عبده. کلیات حقوق اسلامی. چاپ 1. رهام، 1381.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3570532
  2. ماده ۲۳۲ قانون مدنی