شرط بی فایده
شرطی که حداقل برای یکی از متعاقدین، دارای منفعت نباشد؛ بیهوده و سفهی خواهد بود.[۱] شرط بی فایده در ماده ۲۳۲ قانون مدنی مورد پیش بینی قرار گرفته است و به موجب آن، شروط مفصله ذیل باطل است ولی مفسد عقد نیست:
- شرطی که انجام آن غیرمقدور باشد.
- شرطی که در آن نفع و فایده نباشد.
- شرطی که نامشروع باشد.[۲]
مواد مرتبط
کتب مرتبط
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ محمد بروجردی عبده. کلیات حقوق اسلامی. چاپ 1. رهام، 1381. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3570532
- ↑ ماده ۲۳۲ قانون مدنی