ماده 1 قانون ساختار نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده ۱ قانون ساختار نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی: در اجرای اصل بیست و نهم (۲۹) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و همچنین بندهای (۲) و (۴) اصل بیست و یکم (۲۱) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و در جهت ایجاد انسجام کلان سیاستهای رفاهی که به منظور توسعه عدالت اجتماعی و حمایت از همه افراد کشور در برابر رویدادهای اجتماعی، اقتصادی، طبیعی و پیامدهای آن، نظام تأمین اجتماعی با رعایت شرایط و مفاد این قانون و از جمله برای امور ذیل برقرار می گردد:

الف – بازنشستگی، از کار افتادگی و فوت.

ب – بیکاری.

ج – پیری

د – در راه ماندگی، بی سرپرستی و آسیبهای اجتماعی.

ه– – حوادث و سوانح.

و – ناتوانی های جسمی، ذهنی و روانی.

ز – بیمه خدمات بهداشتی، درمانی و مراقبت های پزشکی.

ح – حمایت از مادران به خصوص در دوران بارداری و حضانت فرزند.

ط – حمایت از کودکان و زنان بی سرپرست.

ی – ایجاد بیمه خاص بیوگان، زنان سالخورده و خودسرپرست.

ک – کاهش نابرابری و فقر.

ل – امداد و نجات.

تبصره ۱ – برخورداری از تأمین اجتماعی به نحوی که در این قانون می آید حق همه افراد کشور و تأمین آن، تکلیف دولت محسوب می شود.

تبصره ۲ – آثار و تبعات منفی احتمالی ناشی از اقدامات دولت، از جمله مصادیق رویدادهای اقتصادی و اجتماعی می باشند.

تبصره ۳ – شهروندان خارجی مقیم جمهوری اسلامی ایران نیز در چارچوب موازین اسلامی، مقاوله نامه ها و قراردادهای بین المللی مصوب و با رعایت شرط عمل متقابل، از حمایتهای مربوط به نظام جامع تأمین اجتماعی برخوردار خواهند بود.