ماده 250 قانون تجارت مصوب 1303

ماده ۲۵۰ قانون تجارت مصوب ۱۳۰۳ مصوب ۱۳۰۳,۱۱,۲۵: هر گاه در نتیجه اقامه دعوی از طرف هیات تصفیه یا طلبکاری بر اشخاصی که با تاجر طرف معامله بوده یا قایم مقام قانونی آنها ثابت شود که تاجر متوقف قبل از تاریخ توقف خود برای فرار از ادای دین یا برای اضرار به طلبکارها معامله نموده که متضمن ضرری بیش از ربع قیمت حین المعامله بوده است آن معامله قابل فسخ است مگر این که طرف معامله قبل از صدور حکم فسخ تفاوت قیمت را بپردازد و دعوی فسخ در ظرف دو سال از تاریخ وقوع معامله در محکمه پذیرفته می شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی