طلب پولی

طلب پولی مصداق حق دینی است. حق دینی بین دو شخص یا بیشتر ایجاد می‌شود که در نتیجه آن یکی در برابر دیگری ملتزم و متعهد به ایفای رفتار معینی اعم از فعل و ترک فعل می‌شود. تعهدی که موضوع آن التزام به پرداخت پول باشد، تعهد پولی نامیده شده که در آن خود رفتار در تعریف کنار گذاشته شده و موضوع رفتار یعنی پول به تعهد اضافه شده است تا به‌جای اصطلاح تعهد بر پرداخت پول اصطلاح تعهد پولی استفاده شود. طرفی که ملتزم به ایفای تعهد شود، مدیون نامیده شده و طرفی که این التزام به نفع او ایجاد می‌شود، دائن یا طلبکار نامیده می‌شود، به رابطه حقوقی دینی بین طرفین نیز طلب یا دین گفته می‌شود که هیچ‌یک متضاد دیگری نیست، بلکه هر دو اصطلاح، بیانگر یک تعهد کلی‌اند که مدیون باید با تعیین و تحویل مصداق به طلبکار به تعهد خود وفا کند. به همین سبب چون تعهد مدیون بر دادن پول است، می‌توان آن را بدهی نیز نام نهاد و به مدیون، بدهکار گفت.

مواد مرتبط

• ماده ۲۲۸ قانون مدنی