حق سکنی

حق سکونت در خانه، یا قسمتی از آن را حق سکنی نامند.

بر اساس ماده ۴۳ قانون مدنی: «اگر حق انتفاع عبارت از سکونت در مسکنی باشد، سکنی یا حق سکنی نامیده می‌شود و این حق ممکن است به طریق عمری یا به طریق رقبی برقرار شود.»، با توجه به وفور حق انتفاع در مورد منازل، قانونگذار نام سکنی را برای این قسم انتفاع، برگزیده است همچنین مطابق تعریف قانونی مندرج در بند م ماده یک آئین‌نامه اجرای مفاد اسناد رسمی لازم‌الاجراء و طرز رسیدگی به شکایت از عملیات اجرائی مصوب 1387: "حق انتفاع هرگاه بصورت سکونت منتفع در مسکن متعلق به غیر باشد، آن را حق سکنی گویند."

در حق سکنی، به منتفع، «ساکن» و به مالک، «مُسکن» گویند.همچنین به سکنای فاقد مهلت، سکنی مطلقه گویند.

سکنی، ممکن است به صورت رقبی و مقید به مدتی معین منعقد گردیده یا در قالب عمری باشد. و استفاده از موضوع سکنی، متعلق به منتفع و کسانی است که از نظر عرف از وابستگان او محسوب می‌گردند.

مواد مرتبط

ماده ۱۸ قانون مدنی

ماده ۴۳ قانون مدنی

ویژگی‌ها

عمری، سکنی، و رقبی، مبتنی بر مسامحه هستند. تعلیق در عمری، رقبی و سکنی، موافق قاعده است.

در فقه

با استناد به روایتی از امام صادق، ممکن است حق سکنی، به صورت غیرقابل انتقال و غیرقابل وراثت منعقد گردد.

حق سکنی، با ایجاب و قبول به وجود می‌آید.

تنها منتفع، اطرافیان، متعلقات و اهل وی، حق انتفاع از سکنی را دارند.

در رویه‌ قضایی

به موجب نظریه شماره ۱۲۴۰۵/۷ مورخه ۱۵/۱۲/۱۳۷۱ اداره حقوقی قوه قضاییه، با توجه به اینکه به دلالت عرف، سکنی مبتنی بر احسان است؛ لذا نمی‌توان کسی به جز منتفع و خانواده اش را مجاز در استفاده از منزل موضوع انتفاع دانست، چرا که چنین استنباطی، با قصد مالک در تعارض است؛ لذا سکنی، غیرقابل انتقال بوده و مالک می‌تواند خلع ید اشخاصی غیر از منتفع و خانواده او را از محکمه صالح تقاضا نماید.