ماده 25 قانون ثبت احوال: تفاوت میان نسخه‌ها
(+رده:مواد قانون ثبت احوال; +رده:ثبت وفات; +رده:اعلام ولادت using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده 25 قانون ثبت احوال:''' مهلت اعلام وفات ده روز از تاریخ وقوع یا وقوف بر آن است. روز وفات و تعطیل رسمی بعد از آخرین روز مهلت به حساب نمی‌آید و در صورتی که وفات در اثناء سفر رخ دهد مهلت اعلام آن از تاریخ رسیدن | '''ماده 25 قانون ثبت احوال:''' مهلت اعلام وفات ده روز از تاریخ وقوع یا وقوف بر آن است. روز وفات و تعطیل رسمی بعد از آخرین روز مهلت به حساب نمی‌آید و در صورتی که وفات در اثناء سفر رخ دهد مهلت اعلام آن از تاریخ رسیدن به مقصد احتساب خواهد شد. | ||
تبصره – ترتیب ثبت وقایع ولادت و وفاتی که پس از انقضاء مهلت مقرر اعلام شود در آیین‌نامه اجرایی این قانون تعیین خواهد شد. | تبصره – ترتیب ثبت وقایع ولادت و وفاتی که پس از انقضاء مهلت مقرر اعلام شود در آیین‌نامه اجرایی این قانون تعیین خواهد شد. | ||
== پیشینه تقنینی == | |||
در تصویب نامه مصوب 1297 قانونگذار در خصوص مهلت اعلام وفات تاریخ 15 روز را تعیین کرده بود. در قانون سجل احوال 1304 اعلام وفات 48 ساعت مهلت داشت و در مورد افرادی که مستقیما با متوفی در ارتباط بودند این مدت زمان 24 ساعت بود. قانون سجل احوال 1307 مهلت 48 ساعت را برای فوت تعیین کرد. همین مهلت در قانون اصلاح قانون ثبت احوال مصوب 1319 معین شد و در نهایت قانونگذار در ماده 25 [[قانون ثبت احوال]] مصوب 1355 مهلت اعلام وفات را به 10 روز افزایش داد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون ثبت احوال در نظم حقوقی کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1397|ناشر=داد و دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6406020|صفحه=|نام۱=محمد|نام خانوادگی۱=درویش زاده|نام۲=محمد|نام خانوادگی۲=درویش زاده|چاپ=1}}</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{مواد قانون ثبت احوال}} | |||
[[رده:مواد قانون ثبت احوال]] | [[رده:مواد قانون ثبت احوال]] | ||
[[رده:ثبت وفات]] | [[رده:ثبت وفات]] | ||
[[رده:اعلام ولادت]] | [[رده:اعلام ولادت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۹
ماده 25 قانون ثبت احوال: مهلت اعلام وفات ده روز از تاریخ وقوع یا وقوف بر آن است. روز وفات و تعطیل رسمی بعد از آخرین روز مهلت به حساب نمی‌آید و در صورتی که وفات در اثناء سفر رخ دهد مهلت اعلام آن از تاریخ رسیدن به مقصد احتساب خواهد شد.
تبصره – ترتیب ثبت وقایع ولادت و وفاتی که پس از انقضاء مهلت مقرر اعلام شود در آیین‌نامه اجرایی این قانون تعیین خواهد شد.
پیشینه تقنینی
در تصویب نامه مصوب 1297 قانونگذار در خصوص مهلت اعلام وفات تاریخ 15 روز را تعیین کرده بود. در قانون سجل احوال 1304 اعلام وفات 48 ساعت مهلت داشت و در مورد افرادی که مستقیما با متوفی در ارتباط بودند این مدت زمان 24 ساعت بود. قانون سجل احوال 1307 مهلت 48 ساعت را برای فوت تعیین کرد. همین مهلت در قانون اصلاح قانون ثبت احوال مصوب 1319 معین شد و در نهایت قانونگذار در ماده 25 قانون ثبت احوال مصوب 1355 مهلت اعلام وفات را به 10 روز افزایش داد.[۱]
منابع
- ↑ محمد درویش زاده و محمد درویش زاده. قانون ثبت احوال در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. داد و دانش، 1397. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6406020