ماده 7 قانون ثبت احوال: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{مواد قانون ثبت احوال}} | |||
[[رده:مواد قانون ثبت احوال]] | [[رده:مواد قانون ثبت احوال]] | ||
[[رده:اعلام کننده واقعه]] | [[رده:اعلام کننده واقعه]] | ||
[[رده:گواهی در واقعه ولادت]] | [[رده:گواهی در واقعه ولادت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۸
ماده 7 قانون ثبت احوال: سن گواه و اعلام كننده نبايد كمتر از 18 سال تمام باشد. پدر و مادري كه قبل از رسيدن به سن 18 سال تمام ازدواج كرده اند مي توانند ولادت يا وفات فرزند خود را اعلام نمايند.(اصلاحي 18ˏ10ˏ1363)
مواد مرتبط
پیشینه
موضوع ماده 7 قانون ثبت احوال در قانون سجل احوال 1304 نیز قید شده بود با این تفاوت که شهادت افرادی پذیرفته می شد که هویت آن ها از طرف نظمیه یا حکومت یا کدخدای محل تصدیق شده باشد اما قانون قعلی تنها به شرایط سنی گواه پرداخته است.[۱]
نکات توضیحی تفسیری دکترین
به موجب دستورالعمل شماره 22/1175 - 73/3/28 که صراحتا اعلام کرده است که حداقل سن پدر و مادر به ترتیب 16 و 10 سال تمام قمری است لذا اگر سنشان کمتر باشد باید حکم رشد از دادگاه بگیرند.[۲]
منابع
- ↑ محمد درویش زاده و جمعی از همکاران. قانون ثبت احوال در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. داد و دانش، 1397. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6405860
- ↑ محمد درویش زاده و جمعی از همکاران. قانون ثبت احوال در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. داد و دانش، 1397. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6405800