ماده 300 قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318
از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۵ توسط Itbot (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{منسوخ}}'''ماده ۳۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ مصوب ۱۳۱۸,۰۶,۲۵:''' هرگاه سند معینی که مدرک ادعا یا اظهار یکی از طرفین است در نزد طرف دیگر باشد بدرخواست طرف باید آن سند ابراز شود – هر گاه طرف مقابل بوجود سند در نزد خود اعتراف کند ولی از ابراز آ...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
 | این ماده به موجب قوانین لاحق نسخ شده است. |
ماده ۳۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ مصوب ۱۳۱۸,۰۶,۲۵: هرگاه سند معینی که مدرک ادعا یا اظهار یکی از طرفین است در نزد طرف دیگر باشد بدرخواست طرف باید آن سند ابراز شود – هر گاه طرف مقابل بوجود سند در نزد خود اعتراف کند ولی از ابراز آن امتناغ نماید دادگاه میتواند آنرا از جمله دلایل مثبته بداند.