حقوق کیفری اختصاصی، جلد چهارم (میرمحمدصادقی)

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
حقوق کیفری اختصاصی، جلد چهارم
حقوق کیفری اختصاصی، جلد چهارم (میرمحمدصادقی).jpeg
نویسنده(ها)حسین میرمحمدصادقی
کشورایران
مکان ناشر فارسی: تهران
زبانفارسی
تعداد جلد
4
موضوع(ها)حقوق جزا، جرایم علیه اشخاص
ناشرانتشارات میزان
تاریخ نشر
1402
شمار صفحات176

حقوق کیفری اختصاصی نام کتابی از حسین میرمحمدصادقی است که توسط انتشارات میزان به چاپ رسیده‌است.

محتوای کتاب

جلد چهارم این کتاب در پنج فصل تدوین گردیده‌است.

  1. فصل اول: در این فصل جرم توهین مورد بررسی قرار گرفته و مباحث پیرامون توهین ساده و مشدد به تفصیل بیان گردیده‌است.
  2. فصل دوم: جرم افترا را مورد مطالعه قرار داده‌است.
  3. فصل سوم: سلب حق افراد نسبت به جسم و تن آنها. در این فصل به مباحثی همچون: توقیف یا اخفای غیرقانونی، آدم‌ربایی، قاچاق انسان و … پرداخته شده‌است.
  4. فصل چهارم: نقض حریم خصوصی و هتک حیثیت افراد
  5. فصل پنجم: سلب آسایش و حقوق و آزادی مردم. نشر اکاذیب، مزاحمت تلفنی و … از مباحث مطرح شده در این فصل می‌باشند.
  6. فصل ششم: تهدید افراد[۱]

بخشی از کتاب

نویسنده در بخشی از مقدمه کتاب می‌نویسد:

از میان جرایم علیه اشخاص جرایمی هستند که متوجه خود فرد و نه اموال و دارایی‌های وی می‌باشند، و به همین دلیل، معمولاً خسارت و صدمه بیشتری به شخص وارد می‌کنند؛ زیرا تنها دارایی واقعی انسان که جزئی از وجود اوست را مورد هجمه قرار می‌دهند و در بسیاری از موارد جبران صدمات ناشی از آن‌ها دشوارتر از جبران صدماتی است که به مال و دارایی انسان وارد می‌شود و حتی چه بسا این صدمات غیرقابل جبران باشند. از سوی دیگر، آدمی دارای دو بعد مادی و معنوی است. گاه به جسم و جان انسان با ایراد ضرب و جرح یا کشتن صدمه وارد می‌شود و گاه با نقض حقوق اساسی افراد به روح، روان، حیثیت، آسایش، آزادی رفت و آمد و به‌طور کلی بعد معنوی آن‌ها آسیب زده می‌شود که این آسیب نوع دوم می‌تواند حتی آزاردهنده تر و غیرقابل جبران تر از آسیب‌های نوع اول باشد. از همین رو، در قوانین کیفری، علاوه بر صدمات بدنی برای ایراد آسیب‌های روانی و خدشه دار کردن حیثیت معنوی اشخاص هم کیفر تعیین شده‌است.[۲]

سایر مجلدات

جستارهای وابسته

منابع

  1. میرمحمدصادقی، حسین، حقوق کیفری اختصاصی، جلد چهارم، ص5
  2. میرمحمدصادقی، حسین، حقوق کیفری اختصاصی، جلد چهارم، ص10