دعوای مزاحمت

طبق ماده ۱۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی، دعوای مزاحمت عبارت است از:«دعوایی که به موجب آن متصرف مال غیرمنقول درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می‌نماید که نسبت به متصرفات او مزاحم است بدون این که مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد». چنین بیان شده است که منظور از مزاحمت این است که شخصی در زمینه‌ی تصرفات دیگری، اخلال ایجاد نماید و منظور از دعوای مزاحمت، دعوایی است که خواسته آن رفع زحمت مزاحم تصرفات متصرف قانونی مال غیرمنقول است بی آنکه مزاحم مال را از تصرف متصرف درآورده باشد.

گستره دعوای مزاحمت

در حقوق ایران امکان طرح دعوی مذکور از طریق دادرسی مدنی تنها در خصوص اموال غیرمنقول و حقوق مربوط به آن (حق ارتفاق یا حق انتفاع) وجود دارد، درحالی‌که در «کامن‌لا» دعوای مزاحمت در مورد سر و صدا و بوی بد و اموال منقول نیز مطرح است. همچنین در حقوق اروپایی در زمینه حریم خصوصی و حقوق شخصیت، به‌طور کلی دادگاه‌های اروپایی در دعاوی مدنی می‌توانند مستقلاً مبادرت به صدور «دستور توقف نقض حریم خصوصی» و حقوق مربوط به شخصیت کنند.

مواد مرتبط

• ماده ۱۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی