قانون بیمه بیکاری

قانون بیمه بیکاری، در جلسه علنی روز دوشنبه مورخ بیست و ششم شهریور ماه یک هزار و سیصد و شصت و نه‌ مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۶۹/۷/۱۰ به تأیید شورای نگهبان رسیده است و در روزنامه رسمی شماره 13293 مورخ 1369/8/1 منتشر شد. این قانون مبنای حمایت های مربوط به بیکاری است و طبق آن قانونگذار، سازمان تامین اجتماعی را مکلف کرده است تا با دریافت حق بیمه تعیین شده به مشمولین قانون، مقرری ایام بیکاری را به عنوان یکی از حمایت های تامین اجتماعی پرداخت کند.

سیر تحولات قانون

در ایران، حمایت در زمان بیکاری در قانون کار و قانون بیمه اجباری کارگران، پیش بینی شده بود اما شرایط عمومی جامعه مساعد نبود و در نتیجه اقدامی در مورد بیمه بیکاری نشد. پس از انقلاب اسلامی برای نخستین با در خرداد 1366 قانون بیمه بیکاری تصویب شد که مدت اجرای آزمایشی آن سه سال بود که با سپری شدن دوره آزمایشی، قانون بیمه بیکاری در تاریخ 1369/6/26 با تصویب مجلس دائمی شد.

تقسیم بندی

قانون بیمه بیکاری، مشتمل بر چهارده ماده و بیست و یک تبصره است.

قلمرو

بر اساس ماده 1 قانون بیمه بیکاری، کلیه مشمولین قانون تامین اجتماعی که تابع قانون کار هستند مشمول قانون بیمه کاری می شوند. بنابراین قلمروی این قانون از قلمروی قانون تامین اجتماعی کمتر است، زیرا کسانی هستند که مشمول قانون تامین اجتماعی می شوند؛ اما مشمول قانون کار نیستند مانند صاحبان حرف و مشاغل آزاد و یا برخی از مستخدمین دستگاه های دولتی که از نظر مقررات حمایتی مشمول قانون تامین اجتماعی هستند، ولی از نظر مقررات استخدامی تابع قانون خاصی هستند و لذا مشمول قانون بیمه بیکاری نیستند. به طور کلی گروه های مستنثنی شده از شمول قانون عبارت هستند از :

1. بازنشستگان و از کار افتادگان کلی
2. صاحبان حرف و مشاغل آزاد و بیمه شدگان اختیاری
3. اتباع خارجی

قوانین مرتبط

• قانون بیمه