تحجیر

شروع به احیای اراضی موات را که اغلب با سنگ چینی اطراف زمین، محقق می گردد، تحجیر گویند. مطابق ماده ۱۴۲ قانون مدنی: «شروع در احیا از قبیل سنگ چیدن اطراف زمین یا کندن چاه و غیره، تحجیر است و موجب مالکیت نمی‌شود ولی برای تحجیر کننده ایجاد حق اولویت در احیا می‌نماید.»

تحجیر و شروع به احیای اراضی موات، موجب تملک این گونه اراضی نگردیده و فقط حق اولویت در مالکیت را ایجاد می نماید و اولویت تحجیر، یعنی اینکه تحجیر، برای عامل آن، حق اولویت در احیای اراضی موات را ایجاد می نماید. با تردید در احیا، نمی‌توان حکم به احیای اراضی موات نمود.

تعلل تحجیرکننده در عمران زمین، از مصادیق سوءاستفاده از حق موضوع اصل 40 قانون اساسی محسوب می گردد؛ لذا در چنین مواردی، قاضی می تواند حق اولویت مُحجِّر را بی اعتبار اعلام نماید.

مواد مرتبط

ماده ۱۴۲ قانون مدنی

ویژگی‌ها

تحجیر احیا محسوب نمی گردد.

تحجیر، از امور حسبی است.

ارث حق تحجیر

حق تحجیر، به ارث می رسد، هرچند در مال بودن این حق، تردید وجود داشته باشد.

در فقه

در اراضی مواتی که حق تحجیر، به وجود آمده، احیا توسط اشخاصی غیر از مُحجِّر، امکان ندارد.

وکیل و اجیر نیز می توانند از طرف اصیل و برای او مبادرت به تحجیر نمایند.

تحجیر، سبب تملک می گردد.

مصادیق

پی‌کنی، حفر چاه، نصب نرده و ...، تحجیر است.

زه کشی زق زارها و یا نصب میله برای تعیین حدود مالکیت زمین، تحجیر محسوب می گردد.

جستارهای وابسته

احیای زمین

اراضی موات

اسباب تملک

مباحات