ماده 53 قانون مجازات عمومی مصوب 1304
 | این ماده به موجب قوانین لاحق نسخ شده است. |
ماده ۵۳ قانون مجازات عمومی مصوب ۱۳۰۴ مصوب ۱۳۰۴,۱۰,۲۳: محکومین بحبس تادیبی و حبس مجرد و حبس با اعمال شاقه اعم از دایمی یا موقت باید در داخل یا خارج محبس بکارهای عام المنفعه یا غیر آن گمارده شوند.
قسمتی از حاصل دست رنج آنها یا مزدی که بکار آنان تعلق میگیرد باید باشخاصی که در تحت کفالت محبوسین بوده و بواسطه حبس آنها بی معاش میمانند تخصیص داده شود و همچنین قسمتی از آن باید بنفع خود محبوسین موضوع گشته و در موقع استخلاص باو داده شود.
تعیین مقدار هر یک از قسمت های مزبوره نسبت بانواع مختلفه محبوسین و همچنین تشخیص مشاغلی که باید بعهده هر یک از اقسام محکومین بحبس تحمیل گردد بر طبق نظامنامه که با موافقت نظر وزارتین عدلیه و داخله تنظیم میشود بعمل خواهد آمد.
اشتغال بکار محکومین بحبس تادیبی و محکومین بحبس مجرد در صورتیکه عایله آنها کفیل معاش داشته باشند باختیار خود محبوسین است.
مادام که نظامنامه مذکور در این ماده تدوین نشده است تعیین مقدار سهم و نوع کار بعهده محکمه حاکمه خواهد بود.
وسایل ملاقات محکومین بحبس با عایله خود برای یکدفعه در هر ماه باید در ضمن نظامنامه مذکور در این ماده نیز پیش بینی شود.