ماده ۶۷ قانون مجازات اسلامی
ماده ۶۷ قانون مجازات اسلامی: دادگاه می تواند مرتکبان جرایم عمدی را که حداکثر مجازات قانونی آنها بیش از شش ماه تا یک سال حبس است به مجازات جایگزین حبس محکوم کند، در صورت وجود شرایط ماده (66) این قانون اعمال مجازات های جایگزین حبس ممنوع است.
مواد مرتبط
نکات تفسیری دکترین
با اجتماع شرایط قانونی،تعیین کردن مجازات های جایگزین به جای زندان،گاهی الزامی،گاه الزامی مشروط به شرایط اضافی و گاه اختیاری است.[۱] در این ماده نیز ، قانونگذار یکی از موارد اختیاری صدور مجازات های جایگزین حبس را معین نموده است، به این نحو که در جرائم عمدی با مجازات قانونی بیش از شش ماه تا یک سال حبس در صورت احراز شرایط ماده قبل (عدم وجود سابقه محکومیت قطعی به بند الف و ب ماده 66 و عدم گذشت 5 سال از اجرای حکم مورد نظر)، دادگاه اختیار دارد که حکم به مجازات جایگزین حبس صادر نماید.[۲] گفتنی است در صورت گذشت بیش از 5 سال از اجرای محکومیت کیفری، صدور جایگزین های حبس الزامی خواهد بود.[۳] همچنین بر اساس بند های ماده 66 قانون مجازات اسلامی، یک مرتبه محکومیت قطعی به حبس تا شش ماه، جزای نقدی بیش از دو میلیون ریال، شلاق تعزیری و یا بیش از یک مرتبه محکومیت به جزای نقدی بیش از ده میلیون ریال، مانع از صدور حکم جایگزین حبس نیست.[۴]
مقالات مرتبط
- تحلیل ماهیت و قلمرو قراردادی شدن آیین دادرسی کیفری در حقوق ایران
- سابقۀ محکومیت کیفری به عنوان جلوهای از «حالت خطرناک» و کاربست آن در مجازاتهای جایگزین حبس
- تقابل مجازات جایگزین حبس با قانون وصول در حقوق ایران
- شرایط و ضوابط حقوقی اجرای قرار نظارت قضایی در کنار قرارهای تأمین کیفری
نکات توصیفی هوش مصنوعی
محتوای مندرج در این قسمت توسط هوش مصنوعی تولید شده است. |
- دادگاه میتواند برای جرایم عمدی با حداکثر مجازات قانونی بین شش ماه تا یک سال، مجازات جایگزین حبس تعیین کند.
- مجازاتهای جایگزین حبس در صورت وجود شرایط مقرر شده در ماده 66 قانون مجازات اسلامی اعمال نمیشوند.
- ماده 66 قانون مجازات اسلامی شرایطی را تعیین کرده که در صورت وجود آنها، امکان اعمال مجازات جایگزین وجود ندارد.
- تمرکز ماده 67 بر استفاده از مجازاتهای جایگزین حبس با توجه به شرایط و محدودیتهای خاص است.
- تفویض اختیار به دادگاه برای تعیین مجازاتهای جایگزین نشاندهنده رویکرد اصلاحمحور در برابر برخی از جرایم عمدی است.
رویه های قضایی
- رای دادگاه درباره صدور حکم به مجازات کمتر از ۹۱ روز حبس (دادنامه شماره ۹۳۰۹۹۷۰۲۲۲۳۰۱۱۶۲)
- نظریه شماره 564/96/7 مورخ 1396/03/09 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
- نظریه شماره 7/99/818 مورخ 1399/07/22 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره تاثیر سابقه محکومیت کیفری بندهای ماده ۶۶ قانون مجازات اسلامی در جرایم درجه هفت
- نظریه شماره ۷/۱۴۰۲/۴۴۵ مورخ ۱۴۰۲/۰۷/۰۳ اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره مقررات ماده ۸۳ قانون مجازات اسلامی جهت اعمال مجازات جایگزین حبس
- نظریه شماره 7/99/876 مورخ 1399/07/30 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره صدور حکم به مجازات جایگزین حبس در فرض محکومیت به حبس درجه ۸
- نظریه شماره 7/99/882 مورخ 1399/06/26 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره تعیین کیفر جرایمی که حداقل مجازاتشان کمتر از نود و یک روز حبس است
- رای دادگاه درباره استفاده از کپی غیرمصدق سند عادی مجعول (دادنامه شماره ۹۳۰۹۹۷۰۲۶۹۶۰۰۳۴۳)
- رای دادگاه درباره افزودن رنگ غیرمجاز به موادغذایی (دادنامه شماره ۹۵۰۹۹۷۰۲۲۳۱۰۰۰۱۴)
- رای دادگاه درباره تعارض در مفاد شهادت شهود (دادنامه شماره ۹۲۰۹۹۷۰۲۲۲۳۰۰۷۰۸)
- رای دادگاه درباره ایراد ضرب و جرح عمدی با چاقو حین منازعه (دادنامه شماره ۹۳۰۹۹۷۰۲۲۴۳۰۰۴۶۷)
- رای دادگاه درباره تأثیر گذشت زمان در رسیدگی به بزه تصرف عدوانی اراضی ملی (دادنامه شماره ۹۳۰۹۹۷۰۲۶۹۶۰۰۳۸۶)
- نظریه شماره ۷/۱۴۰۲/۱۱۴۱ مورخ ۱۴۰۳/۰۱/۲۷ اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره قابلیت تبدیل حبس بالا یکسال
- نظریه شماره 1320/96/7 مورخ 1396/06/11 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
منابع
- ↑ علی خالقی. نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری. چاپ 1. موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4710672
- ↑ محمدابراهیم شمس ناتری، حمیدرضا کلانتری، زینب ریاضت و ابراهیم زارع. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (جلد اول) حقوق جزای عمومی. چاپ 2. میزان، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6273348
- ↑ محمدابراهیم شمس ناتری، حمیدرضا کلانتری، زینب ریاضت و ابراهیم زارع. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (جلد اول) حقوق جزای عمومی. چاپ 2. میزان، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4962552
- ↑ غلامحسین الهام و محسن برهانی. درآمدی بر حقوق جزای عمومی (واکنش در برابر جرم). چاپ 1. میزان، 1392. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4934544