صغر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
صِغَر در لغت، به معنای خردی، کم‌سالی و در مقابل آن، کبر است. در اصطلاح حقوقی، صغر عبارت است از این که شخص، به علت کم‌سالی و نرسیدن به بلوغ شرعی و رشد، اهلیت تصرف در اموال خود را نداشته باشد و چنین شخصی را صغیر میگویند.[۱]
مواد مرتبط
- ماده ۱۲۱۰ قانون مدنی
- ماده ۱۲۱۲ قانون مدنی
- ماده ۱۲۱۵ قانون مدنی
- ماده ۱۲۱۶ قانون مدنی
- ماده ۱۲۱۷ قانون مدنی
- ماده ۱۲۱۸ قانون مدنی
- ماده ۱۹۰ قانون مدنی
- ماده ۲۱۰ قانون مدنی
- ماده ۲۱۱ قانون مدنی
- ماده ۲۱۲ قانون مدنی
- ماده ۲۱۳ قانون مدنی
- ماده ۱ قانون حمایت از اطفال و نوجوانان
جنون متصل به صغر
چنانچه برخی از ناهنجاری‌ها و رفتارهای غیرطبیعی کودک، بعد از بلوغ هم ادامه یابد؛ در حالی که در دوران صغر، چنین حالاتی، چندان مورد توجه و نگران کننده نبوده است؛ و از نظر عرف، انتظار می‌رفته که با درک پدیده بلوغ، این رفتارها هم رو به پایان باشد؛ ولی همچنان افاقه ای حاصل نگردیده باشد؛ ممکن است؛ شخص، مبتلا به جنون متصل به صغر بوده و توانایی اداره برخی امور خود را هنوز به دست نیاورده باشد.[۲]
کتب مرتبط
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ احمدعلی حمیتی واقف. حقوق مدنی (جلد سوم) کلیات قراردادها و ایقاع ها. چاپ 1. دانش نگار، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6655308
- ↑ ابوالقاسم گرجی، سیدحسین صفایی، سیدعزت اله عراقی، اسداله امامی و دیگران. بررسی تطبیقی حقوق خانواده. چاپ 2. دانشگاه تهران، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 180936