ماده 12 قانون مالیات های مستقیم

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۶ توسط Soroush (بحث | مشارکت‌ها) (ویرایش و اصلاح ماده 12 قانون مالیات های مستقیم)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده 12 قانون مالیات های مستقیم: (به موجب ماده 2 قانون اصطلاح موادی از قانون مالیات های مستقیم مصوب 1380/11/27 این ماده حذف شده است)

کلیه اراضی بایر واقع در محدوده شهرها که بدون عذر موجه بایر بمانند مشمول مالیات سالانه به شرح زیر می باشند :

1 - اراضی که تا دو سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل دو درصد ارزش آن به ازای هر سال.

2 - اراضی که تا چهار سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل چهار درصد ارزش آن به ازای هر سال مازاد بر دو سال مذکور.

3 - اراضی که بیش از چهار سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل پنج درصد ارزش آن به ازای هر سال مازاد بر چهار سال مذکور. مشاهده ماده قبلی

مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

اراضی بایر: به موجب ماده 1 قانون نحوه واگذاری و احیاء اراضی بایر در حکومت جمهوری اسلامی ایران مصوب 1358/06/25 راضی بایر زمین هایی است که سابقه احیا دارد ولی به علت اعراض و عدم بهره برداری برای مدت 5 سال متوالی بدون عذر موجه متروک مانده یا بماند. و مطابق ماده 4 قانون زمین شهری راضی بایر شهری زمین هایی است که سابقه عمران و احیاء داشته و به تدریج به حالت موات برگشته؛ اعم از آنکه صاحب مشخضی داشته یا نداشته باشد.[۱]

مقالات مرتبط

منابع

  1. حسین عبدالهی و غلامرضا مولابیگی. حقوق مالیاتی با رویکرد تحلیلی-کاربردی. چاپ 1. جنگل، 1400.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6402976