ماده ۲۱ قانون داوری تجاری بین المللی

ماده ۲۱ قانون داوری تجاری بین المللی: طرفین می‌توانند در مورد زبان یا زبان‌های مورد استفاده در رسیدگی داوری توافق نمایند. در غیر این صورت «داور» زبان یا زبان‌های مورد استفاده در داوری را تعیین می‌کند. توافق طرفین یا تصمیم «داور» در این مورد شامل هر گونه لایحه، مدرک و دلیل طرفین، مذاکرات جلسات رسیدگی، مراسلات «داور» و صدور رأی خواهد بود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

این امکان فراهم است که داوری به هر زبانی که برای طرفین و دیوان داوری مناسب و راحت است، برگزار شود. لیکن، دیوان داوری باید تلاش کند تا زبانی را به عنوان زبان رسیدگی انتخاب کند که:

1. باعث صرفه جویی در وقت گردد،
2. هزینهٔ رسیدگی را کاهش دهد،
3. موجب سهولت روند رسیدگی گردد.

با تعیین زبان داوری، ممکن است برای استماع دعوا، شهود یا کارشناسان نیاز به مترجم باشد. در داوری‌های سازمانی، معمولاً خود سازمان هماهنگی خدمات ترجمه را بر عهده دارد.

نکات توضیحی

از آن جایی که داوری بین‌المللی اکثراً بین اشخاصی با زبان‌های متفاوت انجام می‌شود، تعیین زبان داوری اهمیت بالایی دارد. معمولاً زبان داوری در موافقتنامه داوری صریحاً نوشته می‌شود. لیکن، اگر طرفین زبان داوری را تعیین نکرده باشند، مرجع داوری باید برای آن تصمیم بگیرد. همچنین این نظر نیز مطرح شده‌است که چنانچه در قرارداد زبان داوری تصریح نشود، اصل این است که زبان قرارداد، زبان داوری خواهد بود. بنابراین، در درجهٔ اول، ارادهٔ طرفین در تعیین زبان داوری اهمیت دارد و در صورت عدم توافق آنان، تعیین زبان داوری بر عهدهٔ داور خواهد بود. در این خصوص شایان ذکر است که این امکان برای مرجع داوری فراهم است که بنا به عللی که مؤثر در موضوع می‌داند، زبان داوری را زبانی دیگر انتخاب کند یا این که دو زبان یا بیشتر برای داوری انتخاب نماید. لیکن باید توجه داشت که اصولاً به کار بردن بیش از یک زبان در حالتی مجاز خواهد بود که باعث کاهش زمان و افزایش هزینه‌ها شود.