ماده ۵ قانون داوری تجاری بین المللی

ماده ۵ قانون داوری تجاری بین المللی: انصراف از حق ایراد

در صورتی که هر یک از طرفین با علم به عدم رعایت مقررات غیرآمره این قانون یا شرایط قابل عدول موافقتنامه داوری، داوری را ادامه دهد و ایراد خود را فوراً یا در مهلتی که به این منظور تعیین شده‌است، اقامه نکند، چنین تلقی خواهد شد که از حق ایراد صرف نظر کرده‌است.

مواد مرتبط

ماده ۱ قانون داوری تجاری بین‌المللی

توضیح واژگان

موافقتنامه داوری: موافقتنامه داوری به معنای تعهد الزام‌آور طرفین برای ارجاع اختلافات خود به داوری است که صلاحیت دادگاه‌های دولتی را مستثنی می‌کند. به عبارت دیگر، «موافقت‌نامه داوری در معنای اعم کلمه یک قرارداد است که نشان‌دهندهٔ تراضی و توافق طرفین به ارجاع اختلاف خود به داوری است».

داوری: داوری در لغت به معنای قضاوت، حکمیت، محاکمه، حکومت و حکم است. بند الف ماده ۱ قانون داوری تجاری بین‌المللی بیان می‌دارد: «داوری» عبارت است از رفع اختلاف بین متداعیین در خارج از دادگاه به وسیله شخص یا اشخاص حقیقی یا حقوقی مرضی‌الطرفین یا انتصابی. برخی از حقوقدانان، داوری را به اختصار اینگونه تعریف کرده‌اند: «فصل خصومت توسط غیرقاضی و بدون رعایت تشریفات رسیدگی دعاوی».

نکات توضیحی

در مورد مادهٔ فوق، شایان ذکر است که سکوت به معنای قبول داوری و اطمینان از رعایت قواعد توسط داور است. مستفاد از این ماده، انصراف از حق ایراد یا به عبارتی اسقاط ضمنی و تلویحی حق اعتراض در داوری‌های تجاری بین‌المللی، پذیرفته شده‌است. انصراف با هر گونه رفتاری که بتوان از آن دست برداشتن از حق را استنباط کرد، تحقق می‌یابد. از جمله زمانی که کسی حق دارد انجام چیزی را بخواهد؛ لیکن از خواستن آن صرف‌نظر کند. نکتهٔ دیگر آن که، این ماده صرفاً ناظر بر قواعد غیرآمره است. چراکه، اساساً هر نوع توافق مخالفی با قواعد آمره، نظم عمومی و اخلاق حسنه باطل و بلااثر است.