ماده ۱۹ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
تبصره - مبلغ مذکور در این ماده به تناسب نرخ تورم اعلام شده به وسیله [[بانک مرکزی جمهوری اسلامی]] ایران هر سه سال یک بار به پیشنهاد رئیس دیوان و تایید رئیس قوه قضائیه و تصویب هیات وزیران قابل تعدیل می باشد. | تبصره - مبلغ مذکور در این ماده به تناسب نرخ تورم اعلام شده به وسیله [[بانک مرکزی جمهوری اسلامی]] ایران هر سه سال یک بار به پیشنهاد رئیس دیوان و تایید رئیس قوه قضائیه و تصویب هیات وزیران قابل تعدیل می باشد. | ||
== مواد مرتبط == | |||
* [[ماده ۵ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری]] | |||
== انتقادات == | == انتقادات == | ||
نسخهٔ ۹ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۴
ماده ۱۹ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: هزینه دادرسی در شعب بدوی دیوان، یکصد هزار (۱۰۰.۰۰۰)ریال و در شعب تجدیدنظر دویست هزار (۲۰۰.۰۰۰)ریال است.
تبصره - مبلغ مذکور در این ماده به تناسب نرخ تورم اعلام شده به وسیله بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران هر سه سال یک بار به پیشنهاد رئیس دیوان و تایید رئیس قوه قضائیه و تصویب هیات وزیران قابل تعدیل می باشد.
مواد مرتبط
انتقادات
هزینه های دادرسی به عنوان یکی از خسارات ناشی از طرح دعوا از ناحیه خواهان قابلیت مطالبه داشته و در محاکم دادگستری به آن حکم داده می شود اما در دیوان عدالت اداری مطالبه چنین هزینه ای به لحاظ قلیل بودن آن از خوانده مطرح نبوده و موضوع حکم قرار نمی گیرد. مهم ترین اثر منفی که معافیت از هزینه های دادرسی دارد این است که مانع طرح دعاوی واهی و بی اساس در دیوان نمی شود و اشخاص با استفاده از این معافیت هر دعوای را جنبه واقعی می بخشند و در دیوان طرح می نمایند. [۱]
منابع
- ↑ محمدرضا دلاوری. شرح و تحلیل قانون دیوان عدالت اداری. چاپ 1. جنگل، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3209040