ماده ۹۸ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده ۹۸ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: در مورد احکام قطعی به جهات ذیل می‌توان دادخواست اعاده دادرسی تقدیم نمود:

الف - حکم، خارج از موضوع شکایت صادر شده باشد.

ب - حکم به میزان بیشتر از خواسته صادر شده باشد.

پ - در مفاد حکم، تضاد وجود داشته باشد.

ت - حکم صادر شده با حکم دیگری در خصوص همان دعوی و اصحاب آن، که قبلاً توسط همان شعبه یا شعبه دیگر صادر شده‌است متعارض بوده بدون آن که سبب قانونی موجب این تعارض باشد.

ث - حکم، مستند به اسنادی باشد که پس از صدور، جعلی بودن یا عدم اعتبار آن‌ها به موجب حکم مراجع صالح قانونی ثابت شده باشد.

ج - پس از صدور حکم، اسناد و دلایلی به دست آید که دلیل حقانیت درخواست کننده اعاده دادرسی باشد و ثابت شود اسناد و دلایل یادشده در جریان دادرسی در اختیار وی نبوده‌است.

مواد مرتبط

نکات توضیحی تفسیری دکترین

نکته مهمی که باید بدان توجه داشت این است که اعاده دادرسی فقط نسبت به احکام قطعی به عمل می‌آید و نسبت به قرارها یا احکام غیرقطعی نمی‌توان تقاضای اعاده دادرسی نمود.[۱] از آنجایی که جهات اعاده دادرسی محدود به موارد مندرج در قانون است، شعبه رسیدگی کننده باید جهت اعاده دادرسی را با یکی از موارد مندرج در ماده ۹۸ قانون دیوان عدالت اداری مطابقت دهد و چنانچه جهت اعاده دادرسی با یکی از موارد مذکور در این ماده مطابقت نداشته باشد، مجاز به پذیرش اعاده دادرسی نخواهد بود.[۲]

رویه های قضایی

منابع

  1. ↑ غلامرضا مولابیگی. صلاحیت و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری. چاپ 1. جنگل، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4689212
  2. ↑ غلامرضا مولابیگی. صلاحیت و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری. چاپ 1. جنگل، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4689772
برگرفته از «https://wikihoghoogh.net/w/index.php?title=ماده_۹۸_قانون_تشکیلات_و_آیین_دادرسی_دیوان_عدالت_اداری&oldid=429975»