ماده ۱۰۲ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}}{{مواد قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری}} | |||
[[رده: مواد قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری]] | [[رده: مواد قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری]] | ||
[[رده:مرجع صالح به اعاده دادرسی]] | |||
[[رده:شعبه صادر کننده رای]] | |||
نسخهٔ ۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۶
ماده ۱۰۲ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: رسیدگی به دادخواست اعاده دادرسی در صلاحیت شعبه صادرکننده حکم قطعی است. شعبه مذکور در ابتداء در مورد قبول یا رد این دادخواست قرار لازم را صادر می نماید و در صورت قبول دادخواست مبادرت به رسیدگی ماهوی می کند.
نکات توضیحی تفسیری دکترین
مطابق این ماده مرجع صالح برای رسیدگی به اعاده دادرسی شعبه صادر کننده حکم قطعی است. چنانچه حکم مورد اعتراض از شعب بدوی صادر و قطعیت یافته باشد دادخواست به شعب بدوی ارجاع می گردد و چنانچه رای از شعب تجدید نظر صادر شده باشد شعبه تجدید نظر صالح به رسیدگی خواهد بود. اما چنانچه شعب تجدید نظر رای شعبه بدوی را تایید نموده باشد گویی رای مذکور را خود شعبه تجدید نظر صادر کرده و شعبه مذکور صالح به رسیدگی در اعاده دادرسی می باشد. [۱]
منابع
- ↑ غلامرضا مولابیگی. صلاحیت و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری. چاپ 1. جنگل، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4689740