ماده ۱۰۳ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده ۱۰۳ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری''' (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰): شعبه رسیدگی کننده به موارد موضوع [[ماده ۷۴ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|مواد (۷۴)]]، [[ماده ۷۵ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|(۷۵)]] یا [[ماده ۹۸ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|(۹۸)]] این قانون، مکلف است در صورت احراز ضرورت، دستور [[توقف اجرای حکم]] مورد رسیدگی را صادر کند. | '''ماده ۱۰۳ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری''' (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰): شعبه رسیدگی کننده به موارد موضوع [[ماده ۷۴ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|مواد (۷۴)]]، [[ماده ۷۵ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|(۷۵)]] یا [[ماده ۹۸ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|(۹۸)]] این قانون، مکلف است در صورت احراز ضرورت، دستور [[توقف اجرای حکم]] مورد رسیدگی را صادر کند. | ||
* [[ماده ۱۰۲ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|مشاهده ماده قبلی]] | |||
* [[ماده ۱۰۴ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|مشاهده ماده بعدی]] | |||
== مواد مرتبط == | == مواد مرتبط == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۰۴
ماده ۱۰۳ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰): شعبه رسیدگی کننده به موارد موضوع مواد (۷۴)، (۷۵) یا (۹۸) این قانون، مکلف است در صورت احراز ضرورت، دستور توقف اجرای حکم مورد رسیدگی را صادر کند.