ماده ۱۱۷ قانون مجازات جرائم نیرو های مسلح مصوب ۱۳۸۲: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{مواد قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح}} | |||
[[رده:جرائم نیرو های مسلح]] | [[رده:جرائم نیرو های مسلح]] | ||
[[رده:مجازات جرائم نیرو های مسلح]] | [[رده:مجازات جرائم نیرو های مسلح]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۰۱
ماده ۱۱۷ قانون مجازات جرائم نیروهای مسلح مصوب ۱۳۸۲:در تمام موارد مذکور در این فصل، هرگاه اقدامات انجام شده منتهی به قتل یا نقص عضو یا جراحت و صدمه به انسانی شود مرتکب علاوه بر مجازاتهای مذکورحسب مورد به قصاص و پرداخت دیه و در هر حال به تأدیه خسارات وارده نیز محکوم خواهد شد.
نکات توضیحی تفسیری دکترین
جراحت و صدمه موضوع این ماده کیفیت خاصی ندارد و هرگونه جراحت و صدمه را شامل می‌شود.[۱]
نکات توضیحی
تعیین مجازات قصاص یا حکم به پرداخت دیه موضوع این ماده منوط به درخواست اولیای دم یا مجنی علیه است و دادگاه نمی‌تواند بدون تقاضای آنان، حکم به قصاص یا پرداخت دیه بدهد. تادیه خسارت نیز در ماده ۱۳۲ همین قانون ذکر شده‌است و نیازی به تصریح آن در این ماده نبود.[۲]
منابع
- ↑ ایرج گلدوزیان، سلمان کونانی و محمدرضا محمدی کشکولی. قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. جنگل، 1391. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3475464
- ↑ محمدرضا یزدانیان. قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. میزان، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2809484