اصل ۱۶ قانون اساسی

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۱۳ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۳ توسط Javad (بحث | مشارکت‌ها)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

اصل ۱۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: از آنجا که زبان قرآن و علوم و معارف اسلامی عربی است و ادبیات فارسی کاملاً با آن آمیخته‌ است این زبان باید پس از دوره ابتدائی تا پایان دوره متوسطه در همه کلاسها و در همه رشته‌ها تدریس شود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

مطابق جلد اول از صورت مشروح و مذاکرات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی، چون دین اکثریت مردم ایران، اسلام است و زبان عربی زبان قرآن و دین محسوب می‌شود، این زبان از پایگاه وسیعی برخوردار است.[۱]

نکات توضیحی

با توجه به بعد اعتقادی و مکتبی نظام جمهوری اسلامی ایران زبان عربی از ارزش و اهمیت والایی برخوردار است. زبان عربی کلید فهم قرآن و دستبابی به علوم و معارف اسلامی و دارای ارتباط مستقیم با فرهنگ این نظام است. [۲] همچنین زبان فارسی امروز ما نزدیک 14 قرن با لغات و الفاظ عرب و بسیاری استعارات و تشبیهات آنان آمیختگی پیدا کرده و به یقین می توان گفت بیش از شصت درصد واژه هایی که در زبان عربی رایج اند ریشه عربی دارند. بنابر این پرداختن به زبان عربی در حقیقت تقویت زبان فارسی است. [۳]

نکات توصیفی هوش مصنوعی


  • اصل ۱۶ قانون اساسی بر تدریس زبان عربی در مدارس ایران تأکید دارد.
  • این اصل به دلیل ارتباط زبان قرآن و علوم اسلامی با زبان عربی، تدریس این زبان را ضروری می‌داند.
  • تدریس زبان عربی باید از دوره ابتدایی تا پایان دوره متوسطه در تمامی رشته‌ها و کلاس‌ها انجام شود.
  • اصل ۱۶ قانون اساسی به نقش ادبیات فارسی در آمیختگی با زبان عربی اشاره دارد.
  • این اصل به ترویج آشنایی دانش‌آموزان با معارف اسلامی از طریق زبان عربی پرداخته است.
  • تدریس زبان عربی در تمام مقاطع تحصیلی به منظور تقویت فهم دینی و علمی دانش‌آموزان صورت می‌گیرد.

منابع

  1. امیر ساعدوکیل و پوریا عسکری. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در نظم حقوق کنونی. چاپ 3. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4718816
  2. اسداله لطفی. حقوق اساسی و ساختار نظام جمهوری اسلامی ایران. چاپ 2. جنگل، 1391.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4650324
  3. سیدجلال الدین مدنی. حقوق اساسی و نهادهای سیاسی جمهوری اسلامی ایران. چاپ 15. پایدار، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4472444