اصل ۱۵ قانون اساسی

اصل 15 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: زبان‏ و خط رسمي‏ و مشترك‏ مردم‏ ايران‏ فارسي‏ است‏. اسناد و مكاتبات‏ و متون‏ رسمي‏ و كتب‏ درسي‏ بايد با اين‏ زبان‏ و خط باشد ولي‏ استفاده‏ از زبانهاي‏ محلي‏ و قومي‏ در مطبوعات‏ و رسانه‌ هاي‏ گروهي‏ و تدريس‏ ادبيات‏ آنها در مدارس‏، در كنار زبان‏ فارسي‏ آزاد است‏.

پیشینه

قبل از ظهور اسلام خط و زبان ایران، خط و ربان پهلوی و مشهور به فارسی میانه بود. پس از حمله اعراب به ایران این زبان با عربی آمیخته شد و در قرون سوم و جهارم به اسامی مختلفی چون دری ، پارسی دری و یا فارسی خوانده می شد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

زبان از بارزترین عوامل شناخت یک ملت در مقابل ملل دیگر است. به همین جهت است که دولتهای استعمارگر، سعی می کنند تا با القاء زبان بیگانه، هویت و انسجام ملی آن کشور را متلاشی سازند. زبان بدون خط از بنیان مستحکمی برخوردار نخواهد بود چرا که بدون خط میراث ملی در گذر زمان آسیب پذیر است و تدریجا نابود می شود. بنابر این خط از ابزار های نگهبان میراث یک جامعه تلقی می شود.از آنجا که زبان و خط مشترک بیشتر مردم ایران فارسی است و در قانون اساسی به عنوان زبان و خط رسمی شناخته شده اسناد و مکاتبات رسمی با این خط و زبان نوشته می شود. در عین حال هر یک از قومیت های موجود در ایران می توانند زبان محلی خود را حفظ کنند و در مطبوعات و رسانه های گروهی از آن استفاده کنند همچنین برای تعلیم و تدریس و تربیت از آن بهره گیرند.

اصول مرتبط

ماده 51 قانون آیین دادرسی مدنی

ماده 58 قانون آیین دادرسی مدنی