اصل ۱۴۶ قانون اساسی: تفاوت میان نسخهها
(ابرابزار) |
جز (added Category:ارتش و سپاه پاسداران انقلاب using HotCat) |
||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
[[رده:اصول قانون اساسی]] | [[رده:اصول قانون اساسی]] | ||
[[رده:قوه مجریه]] | [[رده:قوه مجریه]] | ||
[[رده:ارتش و سپاه پاسداران انقلاب]] |
نسخهٔ ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۱۳
اصل ۱۴۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: استقرار هر گونه پایگاه نظامی خارجی در کشور هر چند به عنوان استفادههای صلح آمیز باشد ممنوع است.
پیشینه
در ادامه روند وابستگی نظامی ایران به سلطه آمریکا در دوره حک. مت پهلوی دولت ایالات متحده در نقاط خاصی از این مرز و بوم اقدام به تأسیس پایگاه نظامی کرده بود. برای نمونه میتوان به پایگاههای استراق سمع آمریکا در استانهای خراسان و مازندان اشاره کرد که بدون شک مضر به منافع عالیه و حاکمیت ملی کشور بود. این امر در مجموع توقع برچیده شدن هر نوع پایگاه نظامی خارجی را در روحیه استقلال طلب جامعه انقلابی ایجاد کرده بود و به همین جهت این خواسته ملی در اصل ۱۴۶ متبلور شد.[۱]
فلسفه و مبانی نظری
قدرتهای بزرگ به منظور حفظ اقتدار خود در نقاط مختلف جهان اقدام به ایجاد پایگاههای نظامی اعم از دریایی، زمینی و هوایی در کشورهای دیگر میکنند. و این تأسیس نقش بسیار مؤثر و سریعی در پیروزی نظامی کشور نایسی کننده دارد؛ زیرا بخشی از خاک آین کشور محسوب میگردد و در حقیقت نوعی تجاوز آشکار به حاکمیت ملی و در حکم اشغال قسمتی از سرزمین کشور میزبان است.[۲]
منابع
- ↑ سیدمحمد هاشمی. حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران حاکمیت و نهادهای سیاسی (جلد دوم). چاپ 23. میزان، 1391. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3859184
- ↑ عباس ایمانی و امیررضا قطمیری. قانون اساسی در نظام حقوقی ایران پیشینه، آموزهها، قوانین. چاپ 1. نامه هستی، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4446304