اصل ۱۴۶ قانون اساسی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «استقرار هر گونه پايگاه نظامي خارجي در كشور هر چند بعنوان استفاده‌ها...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
استقرار هر | '''اصل ۱۴۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران''': استقرار هر گونه پایگاه نظامی خارجی در کشور هر چند به عنوان استفاده‌های صلح آمیز باشد ممنوع است. | ||
* [[اصل ۱۴۵ قانون اساسی|مشاهده اصل قبلی]] | |||
* [[اصل ۱۴۷ قانون اساسی|مشاهده اصل بعدی]] | |||
== پیشینه == | |||
در ادامه روند وابستگی نظامی ایران به [[سلطه]] آمریکا در دوره حکومت پهلوی، دولت ایالات متحده در نقاط خاصی از این مرز و بوم اقدام به تأسیس پایگاه نظامی کرده بود. برای نمونه می‌توان به پایگاه‌های استراق سمع آمریکا در استان‌های خراسان و مازندران اشاره کرد که بدون شک مضر به منافع عالیه و [[حاکمیت ملی]] کشور بود. این امر در مجموع توقع برچیده شدن هر نوع پایگاه نظامی خارجی را در روحیه استقلال طلب جامعه انقلابی ایجاد کرده بود و به همین جهت این خواسته ملی در اصل ۱۴۶ متبلور شد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران حاکمیت و نهادهای سیاسی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3859184|صفحه=|نام۱=سیدمحمد|نام خانوادگی۱=هاشمی|چاپ=23}}</ref> | |||
== فلسفه و مبانی نظری اصل == | |||
قدرت‌های بزرگ به منظور حفظ اقتدار خود در نقاط مختلف جهان، اقدام به ایجاد پایگاه‌های نظامی اعم از دریایی، زمینی و هوایی در کشورهای دیگر می‌کنند و این تأسیس نقش بسیار مؤثر و سریعی در پیروزی نظامی کشور تاسیس کننده دارد؛ زیرا بخشی از خاک این کشور محسوب می‌گردد و در حقیقت نوعی تجاوز آشکار به حاکمیت ملی و در حکم اشغال قسمتی از سرزمین کشور میزبان است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون اساسی در نظام حقوقی ایران پیشینه، آموزه‌ها، قوانین|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=نامه هستی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4446304|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=ایمانی|نام۲=امیررضا|نام خانوادگی۲=قطمیری|چاپ=1}}</ref> | |||
== منابع == | |||
{{پانویس}} | |||
{{اصول قانون اساسی}} | |||
[[رده:اصول قانون اساسی]] | |||
[[رده:قوه مجریه]] | |||
[[رده:ارتش و سپاه پاسداران انقلاب]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۰۹
اصل ۱۴۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: استقرار هر گونه پایگاه نظامی خارجی در کشور هر چند به عنوان استفاده‌های صلح آمیز باشد ممنوع است.
پیشینه
در ادامه روند وابستگی نظامی ایران به سلطه آمریکا در دوره حکومت پهلوی، دولت ایالات متحده در نقاط خاصی از این مرز و بوم اقدام به تأسیس پایگاه نظامی کرده بود. برای نمونه می‌توان به پایگاه‌های استراق سمع آمریکا در استان‌های خراسان و مازندران اشاره کرد که بدون شک مضر به منافع عالیه و حاکمیت ملی کشور بود. این امر در مجموع توقع برچیده شدن هر نوع پایگاه نظامی خارجی را در روحیه استقلال طلب جامعه انقلابی ایجاد کرده بود و به همین جهت این خواسته ملی در اصل ۱۴۶ متبلور شد.[۱]
فلسفه و مبانی نظری اصل
قدرت‌های بزرگ به منظور حفظ اقتدار خود در نقاط مختلف جهان، اقدام به ایجاد پایگاه‌های نظامی اعم از دریایی، زمینی و هوایی در کشورهای دیگر می‌کنند و این تأسیس نقش بسیار مؤثر و سریعی در پیروزی نظامی کشور تاسیس کننده دارد؛ زیرا بخشی از خاک این کشور محسوب می‌گردد و در حقیقت نوعی تجاوز آشکار به حاکمیت ملی و در حکم اشغال قسمتی از سرزمین کشور میزبان است.[۲]
منابع
- ↑ سیدمحمد هاشمی. حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران حاکمیت و نهادهای سیاسی (جلد دوم). چاپ 23. میزان، 1391. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3859184
- ↑ عباس ایمانی و امیررضا قطمیری. قانون اساسی در نظام حقوقی ایران پیشینه، آموزه‌ها، قوانین. چاپ 1. نامه هستی، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4446304